Gebald drama

SNEEUWEIEREN. Ricus Van de Coevering. ***°

Existentientiële thema’s – verlangen, verlies, teleurstelling, schuld – ineengeperst in kleine, dagelijkse levens. Hetzelfde gebeurt met de emoties en de gedachten. Ze woeden onder het licht rimpelende oppervlak van diep, donker water vol onderhuidse stromingen.

De dialogen vaker schampschoten dan ontmoetingen.

Je voelt het drama naderen en er is niets wat je kunt doen om het te voorkomen. Zoals Olga en Harm niets doen om het te voorkomen.

Wat is nalatigheid en wat is schuld? Wat voorzienigheid en lotsbestemming?

Om te overleven moet een mens zich ergens aan vastklampen.

Als de waarheid te gruwelijk is, overschrijf je ze met een nieuwe. Ze hoeft niet waar te zijn, je moet ze alleen maar geloven.

Thema’s die me stuk voor stuk boeien en knappe verhaalopbouw.

De gebalde stijl is tegelijk een sterk punt van deze roman als misschien, althans voor mij, soms toch net iets te weinig. Anderzijds past hij perfect bij de personages. Voor Harm geen gedoe. Voor Olga een beetje simpel. En zoals gezegd is het product van die twee complex.

Het verhaal klopt. Ik zie de personages in hun context. En ook die interactie klopt.

En toch voél ik ze niet. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat ik weinig tot geen affiniteit heb met de specifieke context van een kippenkwekerij, noch met in de huidige tijd het geloof in geesten en heksen. Wellicht bestaat het, nog steeds, maar voor mij heeft het iets van een anachronisme waar ik niet goed raad mee weet. Hetzelfde gaat op voor de extreme vorm/beleving van religie. Zelfs niet als ik die zie voor wat het is: een psychisch copingsysteem.

Maar zeker geen onverdienstelijk debuut en dus benieuwd naar evolutie.

Dus 3,5 sterren.