De kracht tussen mens, dier en natuur

Wolvenkoorts van Kerstin Ekman is een bijzonder verhaal over de verhouding tussen mens en natuur dat zich in Zweden afspeelt. Zowel de kaft, mooi in zijn eenvoud, als de titel intrigeerden mij meteen.

De zeventigjarige Ulf is jagermeester. Op nieuwjaarsochtend gaat hij in zijn eentje op elandenjacht. Maar deze dag verloopt anders dan gedacht. Hij ontdekt het spoor van een wolf. Vanuit zijn caravan in het bos kan hij de wolf korte tijd observeren. Ulf geeft hem de naam Hogepoot, vanwege zijn gestalte. Hij vertelt aan niemand wat hem overkomen is, zelfs niet aan zijn vrouw.

“Toen kwam hij tevoorschijn. Hij deed het met een vanzelfsprekendheid die gemakkelijk te begrijpen viel; dit was immers zijn wereld.”

Doordat het verhaal in de ik-vorm is geschreven, volg je als lezer Ulf van dichtbij. Zijn gevoelens en gedachten, die niet altijd worden uitgesproken. Hij heeft het bijvoorbeeld moeilijk met het feit dat hij gezondheidsproblemen heeft en het rustiger aan moet doen. Door de opgelegde rust heeft hij nu tijd om de jachtdagboeken van vroeger in te kijken. Een mooie terugblik, maar ook een confrontatie. Ulf heeft door de jaren heen een andere instelling opgebouwd over het jagen, knap verwerkt in dit verhaal en heel boeiend. En je krijgt meteen ook een stukje familiegeschiedenis mee. Naar het einde toe volgt er een dramatische gebeurtenis die de gemoederen in de kleine gemeenschap fel doet oplaaien. Hoe reageert men als er grenzen worden overschreden?

Wolvenkoorts is een veelzijdig verhaal. De machtsverhouding tussen natuur, mens en dier wordt knap geschetst. Wie is het sterkst? Maar er is ook plaats voor het persoonlijke verhaal van Ulf en zijn vrouw, hoe ze omgaan met het ouder worden. Ze zijn er steeds voor elkaar, maar soms is er ook de nodige frustratie.
Wolvenkoorts vraagt wel een beetje inspanning van de lezer, maar je wordt er rijkelijk voor beloond. Ook knap hoe de titel tijdens het lezen betekenis krijgt, mooi!

“Ik had haar willen vertellen over Hogepoot, maar de lust was me inmiddels vergaan. Dat ik een wolf had gezien was het enige wat ik nog had in een grauwe wereld, vond ik. Het enige wat ik helemaal voor mezelf had.”