Lucrezia!

Het huwelijksportret. Door Maggie O’Farrell.

Een nieuwe O’Farrell! Met een prachtige cover trouwens. En, net als in Hamnet, weer een verhaal over een boeiende vrouw die in de schaduw van de geschiedenis schreeuwde om een prachtig portret, in de vorm van een boek.

Dit keer lezen we meer over Lucrezia di Cosimo de’Medici die in 1560, op vijftienjarige leeftijd, haar thuis in Florence moest verlaten om te trouwen met de veel oudere Alfonos II d’Este, tegen die tijd hertog van Ferrara. Lucrezia is een geweldig slimme, getalenteerde (vooral schilderend), moedige, ondeugende, sterke vrouw. Hoewel vrouw, meisje. Er brandt een hevig vuur in haar dat maakt dat ze een opstandige dochter en later echtgenote is, hoewel ze haar best doet om sociaal aangepast te zijn. Maar haar ware, vurige, aard smeult onuitroeibaar in haar. Zo jammer dat haar omgeving haar altijd probeerde te temmen.

In Het huwelijksportret leren we haar kennen als kind én lezen we tussendoor over haar huwelijksjaar. Jawel, zij zal maar 1 jaar gehuwd zijn. Hoe dat komt moet u vooral zelf lezen in dit donkere, meeslepende boek dat (net als Hamnet) schreeuwt om een verfilming. Of maak er ineens een serie van. Zoals de nieuwe serie van Sisi. Nog meer aandacht voor de geweldige Lucrezia is alleen maar terecht!

Ik ben O’Farrell zo dankbaar voor haar verhaal, dankzij haar kroop ik helemaal in het hoofd en lichaam van een vrouw die in tijd en plaats mijlenver van mij afstaat. Is het Huwelijksportret beter dan Hamnet? Nee. Punt. Maar dat kan ook niet want Hamnet was echt fenomenaal. Ik las het midden in de eerste lockdown dus toen kwam het ook anders en intiemer binnen. Alles van Maggie is een aanrader. Eén waarschuwing: wie in dit boek begint moet tijd in de agenda vrijmaken want je kan het niet wegleggen; verslavend leesvoer!