Een clash. Je kunt niet aan de kant blijven, kijken en zwijgen.

HET LICHT IS HIER VEEL FELLER. Mareike Fallwickl. ****

Maximilian Wenger. De vader. Zijn ego licht aan diggelen. Als schrijver, ooit gevierd, komt hij niet meer aan de bak. Zijn avontuurtjes met vrouwen hebben hem de das omgedaan. Zijn vrouw heeft hem gedumpt voor een jong, sportief exemplaar. Nu, met zijn tanende roem en zijn dikke pens, vallen de vrouwen niet langer met bosjes voor hem, terwijl seks alles is waar hij aan denkt. En weer kunnen schrijven. Als hij weer de nummer één is, valt alles opnieuw in de plooi.

Met zijn kinderen, jong volwassen, kan hij niet praten. Hij kan vooral niet luisteren.

Wenger is zowel cynisch als tragisch.

Zoey, de dochter. Op zoek naar haar identiteit. Wie ze zeker niet wil worden is het spiegelbeeld van haar moeder. Ook die op zoek naar oppervlakkige roem en glitter. Maar eigenlijk is haar moeder een oester. Ook dat wil Zoey niet zijn. Want wat doe je met de mogelijke parel binnenin als niemand hem mag zien?

Je moet jezelf natuurlijk wel eerst durven blootgeven. Er moet eerst vertrouwen zijn.

Vóór het vertrouwen is er het bijna bodemloze verlangen om geliefd te worden. Gezien en graag gezien te worden. Hoe ver ga je daarvoor over je eigen grenzen? Hoe ver laat je over je grenzen gaan?

Nog voor de ‘clash’ is ze al geschonden. Al probeert ze dat tegen haar broer halsstarrig te ontkennen, als die zijn angst uitspreekt. ‘We zijn kinderen van gescheiden ouders.’ Hoe moet het ooit lukken met de liefde?

Tussen hen is die onvoorwaardelijk. Groots. Een van de mooiste broer-zusrelaties waar ik ooit over las.

De broer speelt toneel. Hij geeft zich een plek waar hij dingen kan zeggen die hij in het echt niet over de lippen krijgt, maar des te feller voelt. Als het om de liefde gaat. In afblokken van wat hij niet meer wil heeft hij geleerd om hard te zijn.

De zus fotografeert. Anderen, maar ook zichzelf. Stukjes knie. Een hand. Wat men van haar mag zien zonder dat ze bang moet zijn om opnieuw gekwetst te worden.

Dan zijn er de brieven van de vrouw die ooit met een minnaar een liefdesnestje had waar Wanger nu woont. Ook zij had een clash.

Wenger schendt het briefgeheim. Hij gaat nog veel verder.

Zijn dochter leest de brieven ook, maar dat weet hij niet. Hij heeft weer niet geluisterd.

Dan wordt in de wereld Weinstein ontmaskerd en barst het ‘me too’-geroep uit.

De verhaallijnen knopen zich samen.

Ik wil die Wenger aan de galg. Of minstens aan de schandpaal.

Maar zelfs als dat niet gebeurt, zal Zoey - zullen vrouwen - emotioneel en mentaal de sterkste zijn.

Eerder las ik ook ‘Donkergroen, bijna zwart’ van deze auteur. Even vlijmscherp de vinger op de wond.