Een soulzanger in staat om diepe pijn uit te drukken,
George Michael stierf jong en ongelukkig in de Kerstnacht 2016. Hij werd 53 jaar. Zijn onbetrouwbare levensgezel kwam er pas uren laten achter dat hij dood was, en wachtte daarna nog enige tijd om de ambulance te bellen. Leververvetting en hartspierziekte, aldus het autopsierapport. De nieuwe biografie van James Gavin somt op wat daar zoal achter kan zitten: partydrug GHB, crack-cocaïne, drank. Mogelijk was George Michael ook HIV-positief. Was het passieve zelfmoord op de sterfdag van zijn geliefde moeder?
Michael was een openhartige, extreem getalenteerde soulzanger. Zijn gepijnigde werk is doortrokken van zinderende erotiek. Hij beheerste het ambacht van songwriter tot in de puntjes. Maar in de jaren voorafgaand aan zijn dood leek het erop alsof de superster zichzelf saboteerde. Ondanks zijn privileges werd hij zo gekweld door de realiteit dat hij het leven niet nuchter aankon. Zijn fans bleven hem trouw, maar de pers smulde van talrijke incidenten.
Michaels levensverhaal doet denken aan dat van veel andere getalenteerde mensen die wereldberoemd werden. Hij was een artiest die zijn worsteling met het leven omzette in een oeuvre met een grote psychologische complexiteit, muzikale verfijning en heel veel soul. Zijn mystiek is de bepalende factor in zijn onvergetelijke werk. De biografie George Michael: Een leven onderzoekt het tragische leven van een volstrekt originele artiest. Het is het verhaal van een man die zichzelf vond en weer verloor in de muziek.
Gavin concludeert dat Michael als controlfreak zijn beroemdheid vooral lastig vond wanneer hij haar niet kon beheersen. Tevergeefs probeerde hij bijvoorbeeld de foto’s die van hem verschenen te controleren, opdat er geen onflatteuze beelden bij zaten.
Zoals vele artiesten vreesde Michael dat uit de kast komen zijn carrière zou schaden. Vanuit de tijd met Wham! bestond zijn aanhang goeddeels uit vrouwen, die zijn aantrekkelijke uiterlijk meenamen in hun waardering. Dus verscheen hij aanvankelijk vaak met beards (nepvriendinnen) in het openbaar, en gaf een hetero-invulling aan zijn videoclips. De biograaf stelt: ‘Michael wilde hoe dan ook niet door het leven gaan als gay popster; hij wilde iedereen verleiden.’ Michael was als homo opgegroeid onder de afkeurende blik van zijn Grieks-orthodoxe, homo’s hatende vader. Zijn leven als homo had zich vanaf het prille begin afgespeeld in de schaduw. Het was zijn tweede natuur om zijn identiteit verborgen te houden.Voor zijn boek sprak schrijver James Gavin ruim 200 mensen die in meer en mindere mate met George Michael te maken hebben gehad. Vrienden, collega’s, muziekbobo’s. En allemaal zeggen ze hetzelfde: er was een spetterende persoonlijkheid op de bühne, maar een diepongelukkige schim van zichzelf in het dagelijks leven.
De liefde van zijn leven, de Mexicaanse modeontwerper Anselmo Feleppa, verloor hij in 1993 aan aids.
Michael kwam hem niet opzoeken in het ziekenhuis en hij ging niet naar de begrafenis, omdat hij bang was dat hun relatie dan ontdekt zou worden. Vlak voor zijn dood in 2016 zei Michael dat hij nooit over de dood van Feleppa is heengekomen. Zijn eigen leven noemde hij ‘tijdverspilling’.
Deze biografie blijft niet hangen bij de sappige verhalen. James Gavin, van huis uit jazzschrijver, besteedt juist aardig wat aandacht aan de muziek, wat vreemd genoeg niet gebruikelijk is in popbiografieën. Terecht ziet Gavin hem bovenal als een buitengewone soulzanger, niet alleen technisch begaafd, maar ook in staat om diepe pijn uit te drukken, en rechtstreeks het hart van de luisteraar te raken.
