Pijn

Raaf. Door Roos Vlogman.

Dit debuut van Vlogman is net als het beeld op de cover: het lijkt licht en luchtig, het bevat vele lijnen die met elkaar verbonden zijn en je kijkt er zo doorheen, denk je.

In Raaf volgen we de jonge Raaf en zijn moeder die de gewoonte geeft om weg te lopen, mannen mee naar huis te nemen, geen grenzen ziet tussen haar lichaam en dat van haar zoon.

We krijgen kleine verhaaltjes voorgeschoteld, die grappig zouden kunnen zijn als ze niet zo schrijnend waren. We krijgen inkijkjes maar nooit het hele verhaal. Raaf doet zijn best, maar is dat genoeg? Is het misschien te veel? Zou hij wat meer moeten loslaten en kan dat wel?

Raaf, het boek, geeft ons een inkijkje in een grenzeloze, verstikkende relatie tussen een moeder en zoon. Meestal lezen we zo’n soort verhalen die zich tussen een moeder en een dochter afspelen. Dat maakt Raaf origineel. En pijnlijk, dat ook. Al blijft de toon luchtig en leest het boek vlot. Een beetje als Smile van Lilly Allen.