Geen masker meer

Penelope. Door: Judith Vanistendael.

Wat een mokerslag wederom. Vanistendael vertelt verhalen zoals Cinéart films: diepmenselijk, rommelig, hartverscheurend, rauw en eerlijk, vol levensechte personages en met decors waarin elk detail klopt. Zonder happy end.

Penelope is moeder, dochter, zus, vrouw van én chirurg. Die laatste rol is het belangrijkste voor de wereld en lijkt haar ook het beste af te gaan. Ze is een sterke vrouw, die echt zichzelf is, waarachtig wil leven en niet settelt voor het gemakkelijke. Wat haar niet altijd door iedereen in dank wordt afgenomen.

In frêle, soms haast doorzichtige tekeningen weet Vanistendael je te betoveren en dompelt ze je genadeloos onder in de twee levens van Penelope. Familie in al zijn verbanden wordt feilloos ontleed.

Penelope draagt geen maskers, blijft trouw aan zichzelf, no matter what. Ik denk daar Judith zelf in te herkennen. Haar pen en potlood als scalpel. Zij vaart haar eigen koers en legt de lat enorm hoog. Indrukwekkend.