Veel meer dan een luchtig millennialboek

Een vlot weglezend millennialboek leek me wel net dat wat ik nodig had om uit mijn leesdip te klauteren. Sofie Lakmaker kan schrijven. Haar boek leest alsof ze het er op één avond uitgetokkeld heeft, haar taal is bedrieglijk eenvoudig, je vliegt door haar tekst heen zonder enige moeite of weerstand. Moet heerlijk zijn als je zo kan schrijven.
Ik heb verschillende keren hardop moeten lachen. Ze is verschrikkelijk gevat. Eén keer moest ik grinniken, waarop mijn kinderen vroegen wat er zo grappig was en ik moest voorlezen: ‘die vrouw liet een scheet’. Vervolgens vroegen mijn kinderen of ik wel een boek voor volwassenen aan het lezen was. (Scheten zijn altijd grappig, maar vooral de context was toch wel de betere literaire slapstick.)
Tussen de grappig vertelde anekdotes maakt de auteur evenwel ook heel boeiende reflecties en schrijft ze zeer terechte maatschappijkritiek. Ze neemt geen blad voor de mond en zegt waar het op staat.
Sommige passages heb ik wat sneller gelezen omdat ik ze saai vond (maar dat waren maar enkele korte passages hier en daar) en een goede redacteur had dit boek wellicht nóg beter kunnen maken. Soms lijkt het toch een beetje alsof je een ongekuist manuscript aan het lezen bent.
Maar wat ik vooral niet verwacht had, was dat dit boek me op het einde zo zou aangrijpen en me zou achterlaten met een serieuze krop in de keel. Blijkt ze niet alleen vlot en grappig te zijn, maar ook heel inzichtelijk en mooi te kunnen schrijven over een groot verlies dat me pijnlijk herinnerde aan bepaalde momenten in mijn eigen leven. (Die trui, die soep …) Ik was er even niet goed van toen ik het uit had.
Benieuwd om meer te lezen van Sofie Lakmaker. Wat een talent.