Soms zijn het meer de stormen dan windstilte die mensen met elkaar verbinden

“Mijn zusje en de zee - Donatella Di Pietrantonio” ***+

Hun ouders zijn eenvoudige mensen in een klein dorp. Vader arbeider, moeder huisvrouw. Misschien hebben ze lang geleden, toen ze zelf jong waren, gedroomd, maar dan begint het echte leven en leg je je neer bij de realiteit. Hun wereld is klein, daarbuiten heb je niets te zoeken. Misschien hebben ze ook te veel kinderen. Drie broers die het net zoals hun zussen ook niet is vergaan, maar vage schimmen op een verre horizon blijven.

De zussen dromen wel. De oudste, naamloos, mutatis mutandis wellicht de schrijfster (die zich net te veel indekt tegen gelijkenissen en mogelijke ongerijmdheden). Adriana, drie jaar jonger. Hun relatie is er een zoals het strand en de zee. Of niet helemaal. Niet alleen wegtrekken, ook wegduwen. En aantrekken. Tussen hen de schaduwen van hun gedeelde verleden, ouders die hun behoeften niet erkenden, een archipelgezin waarvan de eilanden steeds verder uiteen dreven en liever niet aan terugkeren denken, tenzij. In het leven is er wellicht altijd een tenzij, je kunt niet ontkomen aan je wortels, noch aan het lot dat de toekomst in petto heeft.

De vertelster en Adriana zijn compleet verschillend en gaan dan ook elk op hun eigen uiterste manier met het leven en hun dromen om. De oudste zoekt zekerheid en lijkt die ogenschijnlijk te vinden, Adriana is impulsief, wild, passioneel. Ze komt en gaat als de wind of als de zee zelf, en op zee is het even gevaarlijk als in het echte leven, soms is er amper verschil. Dan komt ze in paniek bij de oudste, die boos is en zich ontfermt. Van beiden is het liefdesleven een puinhoop en loslaten kunnen ze niet, de mannen niet die hen kwetsen en elkaar.

En dan dwingt het leven je om stil te vallen, niet langer te vluchten. Om in de spiegel te kijken.

Een verhaal dat zomaar echt gebeurd kan zijn, geschreven in een vlotte stijl, hier en daar een mooi beeld of doordenkzin, de verhaallijn wat springerig met het doel de spanning op te bouwen, maar toch net iets te voorspelbaar om aan het eind helemaal overweldigd te zijn. Niettemin graag gelezen.

De kracht zit minder in de gebeurtenissen dan in de relatie tussen en de karaktertekening van de zussen. En omdat ik dichter bij vier dan bij de drie sterren zit, en waarschijnlijk mijn eigen redenen van herkenbaarheid heb waarover ik schrijf in mijn huidige roman-in-wording, toch een dikke drieënhalf.