Het is zoals het is

“Ik was een gelukzak
Ik mocht iedere ochtend naast deze vrouw wakker worden
Het was de eerste keer in mijn leven dat mijn hart en mijn verstand elkaar begrepen
Geen idee wat ze in mij zag”

Mag ik meteen een goede raad geven? Luister tijdens het lezen naar de 4de symfonie van Brahms, gedirigeerd door Carlos Kleiber. Dit muziekstuk komt regelmatig terug in het verhaal. Wondermooi! Soms zo stil en traag, dan weer als een wervelwind en luid. Een prachtig geheel, puur genieten. Zo heb ik het boek ook ervaren. Soms rauw en bruut, dan weer intens stil. Een gevoel dat moeilijk onder woorden te brengen is, je moet het gewoon zelf beleven.

Stefaan Degand neemt ons eerst mee naar Wevelgem, het dorp van zijn jeugd, in West-Vlaanderen. Daar groeit hij op in een warm gezin, met lekker én veel eten. Kroketten, ossentong in Madeirasaus, maar ook kreeft en oesters. Genieten van eten, zelfs na begrafenissen en ook later met zijn dochter Mila, komt vaak terug in het verhaal.

Als kind neemt zijn vader hem mee naar het theater, klassieke concerten, opera. Tussen al die volwassenen is dat natuurlijk een bijzondere ervaring. Het is dan ook niet te verwonderen dat Stefaan Degand als adolescent zijn weg vindt naar Studio Herman Teirlinck in Antwerpen. Een typische student, met de nodige cafébezoeken en katers achteraf. Zijn terughoudende, eerder verlegen en afwachtend houding in de liefde wordt ook goed beschreven. Maanden verliefd zijn zonder het meisje aan te spreken, hij is een klungelaar soms.

En eerlijk, als lezer zit je natuurlijk ook te wachten op Julie, zijn grote liefde. Je kent ongetwijfeld hun verhaal al en dit is waarschijnlijk ook de reden waarom je dit boek wil lezen, toch? Degand vertelt met veel liefde maar ook met veel woede hoe hij zijn vrouw en ongeboren kindje verliest, hoe hij achterblijft met Mila, hun dochtertje. Op korte tijd zowel je moeder als je vrouw verliezen, hoe ga je dan verder, welke keuzes maak je? Als vader zal hij zeker niet perfect zijn, dat hoeft ook niet. Ook hier klungelt hij heerlijk verder, samen met Mila. Soms hilarisch, altijd met liefde.

Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder is zeker geen droevig boek, zoals sommige mensen in eerste instantie misschien vermoeden. Het draait niet enkel rond het afscheid van zijn vrouw en over rouw. Het is een verhaal over het leven, met mooie en minder mooie momenten. Het is zoals het is.

Familie, muziek, lekker eten en… ook die befaamde uitspraak uit De Ronde (een Vlaamse televisieserie uit 2011 van Jan Eelen, waarin Stefaan Degand de rol van Dieter De Leus vertolkt) loopt als een rode draad door het verhaal.

“Ineens moest ik dringend kakken
Het was een periode in mijn leven dat als ik moest
kakken ik ook gewoon meteen moest kakken”

Degand vertelt aan één stuk door. Korte regels, zonder punt. Een aaneenschakeling van gedachten, mijmeringen, verhalen. Een inkijk in zijn leven, met alles erop en eraan.

De originele schrijfstijl van Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder geeft het verhaal een grote meerwaarde. Rechtuit, zonder franjes! Ik beoordeel dit boek graag met vier welverdiende sterren!

“Verdriet en pijn, ik kus het weg voor jou
Ik kus het allemaal weg
Altijd”