moedige, ietwat koppige jonge vrouw in de hoofrol

Citaat: "Een zeemeermin spreekt nu eenmaal geen mensentaal. Het geeft niet, ik bid.God luistert beter dan de meeste mensen."

Lydia Rood is één van Nederlands bekendste schrijfsters. Voor haar jeugdboeken ontving ze onder andere een Vlag en Wimpel en een Zilveren Griffel. ‘De dochter van de zeemeermin’ van Lydia Rood is een wervelende historische roman, gebaseerd op de sage van de zeemeermin van Edam. Tijdens een zware storm in Edam in 1403 drijven met de woeste golven een vrouw het Purmermeer in. Groen van het zeewier wordt ze eruit gevist. In de jaren die volgen wordt de ‘Watervrouw van Edam’ een bezienswaardigheid. Goede zielen leren haar spinnen en bidden als een christenvrouw, maar de mensentaal leert ze nooit. Dan duikt er opeens een meisje uit Schotland op dat beweert haar dochter te zijn. Lydia Rood neemt de lezer in ‘De dochter van de zeemeermin’ mee naar de Middeleeuwen: een tijd van oorlog, bijgeloof en van strijd om de troon. Zij weet het bestaande verhaal van de naamloze vrouw die als een soort zeemeermin gevonden werd in deze roman op een aannemelijke, boeiende en geloofwaardige manier vorm en inhoud te geven. Tegen de achtergrond van de voortdurende koningsstrijd in Schotland en de pogingen van Jacoba van Beieren om haar bezittingen in Holland te behouden, speelt zich een familiedrama af dat af en toe door de politieke gebeurtenissen wordt beïnvloed. Muireall, de dochter van de heraut, is opgegroeid met kroonprins David en zijn zusje Mary. Ze heeft gevoelens voor David, maar een kroonprins kan natuurlijk niet met haar trouwen. Het zijn onrustige tijden en de kroonprins wordt gevangen genomen en sterft in gevangenschap. Als de vader van Muireall ontdekt dat ze zwanger is, schopt hij haar letterlijk het huis uit. De schrijfster weet haar historische kennis knap en soepel te gebruiken in aangenaam en eenvoudig maar ook beeldend Nederlands. Met een historische noot, goede bibliografie en woordenlijst aan het eind wordt het geheel mooi afgerond. Net als in de voorgaande romans is ook hier de hoofdrol weggelegd voor een sterke, moedige, ietwat koppige jonge vrouw. Water en mythische waterwezens spelen een belangrijke rol in dit verhaal en de legendarische Watervrouw krijgt van Lydia Rood een gezicht. Niet alleen zij komt tot leven, maar ook de wereld en het leven van die tijd. Het is knap hoe ze de historie van Schotland ten tijde van Robert III en de moord op zijn oudste zoon David vertelt, zonder te romantiseren of onnodig te dramatiseren. En dan ook nog de verhalen van de Watervrouw, Muireall en haar dochter Megan erdoorheen weeft op een heel originele manier.