Als liefde zijn stekels intrekt

ZOMERVACHT. Jaap Robben. ****

Rauw en teder. Een onopgesmukte werkelijkheid. Soms kijkt die je zwart op wit aan, soms zie je ze in de afgrond van de witregels.
Beschadigde personages. Lucien al van in de buik van zijn moeder, waardoor hij al enkele jaren in een psychiatrische inrichting zit waar hij met medicatie suf wordt gehouden. Als hij wegens verbouwingen in de zomer een poos elders onderdak moet krijgen, komt hij bij Brian en hun vader wonen, terwijl moeder met een nieuwe man op huwelijksreis is.
Er is altijd geld tekort. Schuldeisers en de politie zitten de vader in de nek te hijgen. Hij probeert er zich telkens weer uit te lullen. Of hij schuift zijn zoon/zonen als een schild voor zich uit. Je zou hem een onverantwoordelijke vader kunnen noemen. Dat is hij vaak ook. Daarnaast houdt hij van hen. Het jongetje in hen houdt van hen. Nauwelijks volwassener dan zij.
Brian, dertien. Te vroeg volwassen, van moeders schoot geduwd door de broer, het zorgenkind. Hij hongert naar liefde. Dat drijft hem steeds meer naar de huurder Emile. Een gekwetst man met een geheim. Is hij op de vlucht? En voor wie dan? Misschien voor iets duisters in hemzelf? Voor een knagende schuld?
Emile vadert. Brains vader voelt zich daardoor steeds meer bedreigd.

‘Het zijn mijn jongens.’
Wie luistert er naar hem? Hij doet wat hij kan en het lijkt nooit goed te zijn.

Hij dempt putten door een andere te graven. Dat kan alleen escaleren.
Er zijn de honden en de wespen.
Een zomer lang zorgt Brian voor zijn broer. Ervaringsgewijs ontdekt hij wat goed voor hem is en wat niet. Hij leert hem kennen, hij laat zich kennen. Zijn broer heeft hem nodig. Zijn broer wil hem. Lucien, die hem ongewild eerst zijn bestaansrecht afnam, geeft het hem terug.
Lucien is zowel kwetsbaar als agressief. Daarin is hij even menselijk als zijn vader, als Brian, als Emile.
Brian wil er voor hem zijn, maar hij is ook de puber die naar zijn meisje wil, ook al kan ze zijn meisje niet zijn. Brian heeft lef, en doet zijn eigen puberstommiteiten.
Er worden grenzen overschreden. Soms worden kloven dieper, breder. Soms worden ze gedicht.

De dialogen zijn scherp, onthullend. Af en toe breekt humor door, een lach.

Er is de tederheid, als een zachte, helende vacht. Het tegendeel van de gesloten cocon waarin je je diep terugtrekt in jezelf. Maar wie wil zien, wie écht ziet, zal daarbinnen iemand vinden om lief te hebben.