soms maakt oorlog ook een beter mens van je

WITTE ZEE. Roy Jacobsen. ***°

Na een schitterend eerste deel (De onzichtbaren) begon ik met hooggespannen verwachtingen aan dit vervolg. Al blijf ik onder de indruk van de kracht van de eilandbewoners, die doen wat ze moeten, vaak zonder daarbij aan zichzelf te denken, en die wel zullen nadenken als daar tijd voor is, of in slapeloze nachten, toch blijf ik niet achter met hetzelfde overweldigde gevoel. Af en toe moest ik even terug, was ik de draad kwijt. Lag het aan minder aandacht bij mezelf of toch aan een wat rommeliger structuur en (te) veel personages?

Hoe dan ook bleef ik wel geboeid, soms geschokt ook, en zeker nieuwsgierig naar het derde deel. Daar ben ik inmiddels net in begonnen en vanaf de eerste zin hadden Jacobsen en Ingrid Barroy me opnieuw in de greep.