biografie waarin zowel de mens als de schrijver hun eigen plaats innemen
Roger Van de Velde (13 februari 1925) was journalist voor De Nieuwe Gazet en publiceerde ook in de jongerentijdschriften Arsenaal en Nieuw Gewas.In 1961 kwam hij in aanraking met het gerecht nadat hij doktersbriefjes had vervalst om Palfium te bekomen. Het medicament was hem eerder door zijn dokter als pijnstiller aangeraden op een moment toen de verslavende werking van het product nog niet bekend was. Omwille van bovenvermelde fraude bracht Van de Velde met korte onderbrekingen acht jaar in gevangenissen en psychiatrische instellingen door.In die omgeving schreef hij een klein literair oeuvre met blijvende waarde.De belangstelling is wat verbleekt, maar vergeten is de schrijver niet. Anno 2020 – vijftig jaar na zijn dood is er nog altijd veel belangstelling voor zijn werk.In 2020 verschenen een heruitgave van de verhalenbundel De knetterende schedels en zijn biografie Deze wereld is geen ergernis waard door auteur en docent aan de Schrijversacademie Ellen Van Pelt. Ellen Van Pelt. Zij sprak tientallen getuigen en nam tal van documenten en bronnen door om het markante leven van deze nog zeer leesbare literaire meester voor het voetlicht te brengen.De schrijver Van de Velde zal in de penitentiaire vergeetputten van psychiatrie en gevangenis definitief opstaan. Maar tegen een morbide prijs. Nadat hij het manuscript van de verhalenbundel Galgenaas de gevangenis weet uit te smokkelen, zal hij vanuit de cel literair debuteren in 1965. Het schrijven wordt voor Van de Velde ‘een geestelijk houvast in een hallucinante wereld, waar elk woord zijn betekenis en zijn waarde scheen te verliezen’. Het groteske publicatieverbod dat hem na zijn debuut wordt opgelegd, zal hem de volgende jaren niet tegenhouden om de verhalenbundels De slaapkamer en De knetterende schedels en het pamflet Recht op antwoord uit te geven. De satirische roman Tabula Rasa en de verhalenbundel Kaas met gaatjes zullen allebei postuum verschijnen. Terwijl hij in de cel zit, krijgen zijn bundels met korte verhalen lovende kritieken en voor De slaapkamer ontvangt hij een literaire prijs. De sobere stijl, de verfijnde taalbeheersing, het laconieke realisme en de trefzekere observatie van het menselijk tekort vallen op in zijn korte verhalen. Maar het wervelende pamflet Recht op antwoord doet het meeste stof opwaaien. Deze vlammende aanklacht waarin hij ‘de bedrieglijke façades in ons democratisch bestel’ ontmaskert, zal de hefboom worden voor zijn vrijlating begin april 1970. In mei van datzelfde jaar krijgt hij er helemaal terecht de Arkprijs van het Vrije Woord voor. Drie weken later komt zijn plotse overlijden. Hij is amper vijfenveertig jaar en laat een vrouw en drie kinderen achter. Ellen Van Pelt heeft een heel mooie en vlot leesbare biografie gemaakt waarin zowel de mens als de schrijver hun eigen plaats innemen. Wie op internet iets opzoekt over Roger van de Velde, botst heel gauw op het rauwe beeld van de verslaafde kunstenaar. Daardoor krijgt zijn mooie literaire werk uiteraard veel minder aandacht. Aan dat euvel tracht de biografe flink wat te verhelpen. De biografe doorlicht op een heel originele manier het werk van Van de Velde en laat daardoor de lezer ook nieuwsgierig worden naar dat werk. Van de Veldes proza is dringend toe aan een nieuwe generatie lezers en als die er komt zal dat zeer zeker voor een groot stuk te danken zijn aan deze biografie.
