ontreddering

ALLES KOMT GOED. Rob Van Essen. ***°

Ik begon met hooggespannen verwachtingen aan deze eerste kennismaking met de auteur.

Nu, na het lezen, blijf ik met veel vraagtekens achter. Op zich is daar niets mis mee, natuurlijk, het zet je aan het denken, het boek blijft op die manier nazinderen. Maar toch.

Gaat het puur om een koppel in zowel een relatie- als in een persoonlijke crisis? Bij beiden ligt een trigger aan de basis van een week, waarin ze steeds meer de pedalen verliezen. Heden en verleden vloeien door elkaar, werkelijkheid en fantasie, hun gedachten vaak op het psychotische af.

Aanvankelijk ergerde ik me aan te veel parallellen tussen Rudolf en Laura. Toen dacht ik: er zijn er tev veel om toevallig te zijn. Na een eerste verveeldheid begon het boek me te integreren. Waar wil de auteur naartoe? Ik verwachtte ergens een spectaculaire ontknoping, maar de vragen/mogelijke plots worden alleen geopperd in hun hoofd, door anderen die ze wel of niet in realiteit hebben gesteld, of door hun eigen geweten.

En wat komt er uiteindelijk goed? Fouten en vergissingen blijven zich bij beiden opstapelen. Is het eigen innerlijke verzoening, is het vergeving, is het het pijnlijke besef dat er niets anders is dan het leven dat ze hadden en hebben, met alle desillusies vandien?

In recensies van anderen komt vaak de term ‘tragikomisch’ terug. Dat komische vind ik zelf niet terug, tenzij men de humor bedoelt ‘wenn man trotzdem lacht’. Pijnlijk.

Wat blijft zijn hun gevoelens van verlatenheid en ontreddering.

En het idee, wellicht is het maar een idee: op een dag komt alles goed.

Als je maar lang genoeg leeft? Of als de dood je bevrijdt?

Die vraag werd voor mij gewekt en blijft nog altijd ergens hangen…

Maar voor de manier van beschrijven alle waardering. Hoe onwerkelijk de sfeer ook is, de personages leven. De omgeving is tastbaar, in elk zintuig, bedoel ik dan.