Als de radertjes haperen... Liefde in snedige zinnen.

DE TERUGKEER. Esther Gerritsen. ****

Het is mijn eerste kennismaking met deze auteur. Wat van in het begin opvalt, en volgehouden wordt tot de laatste bladzijde, is de gebalde stijl. Er wordt meer gezegd dan er staat. Er wordt ook veel scherpgesteld in de dialogen tussen de personages, die hun innerlijk blootleggen als bij een vivisectie, treffender dan uitgebreide beschrijvingen dat zouden kunnen. (Ik las dat Gerritsen ook toneelscenario’s schrijft, vandaar wellicht).

Twee traumatische gebeurtenissen. De eerste als Max en zijn jongere zus Jennie nog kleine kinderen zijn. Hun chronisch depressieve vader pleegt zelfmoord. Jennie heeft daar haar twijfels over. Is vader niet vermoord? Waarom wordt ze telkens afgewimpeld als ze over hem en zijn dood wil spreken? Haar broer zwijgt als het graf. De broer zorgt, de zus was een boze puber maar heeft aan zichzelf gewerkt. De moeder is sterk. En dan zijn er nog oom Ed, die ieders kruis wil dragen, en Nora, de vrouw van Max, die de illusie van een kreukvrij huwelijk probeert te bewaren.

De tweede gebeurtenis, eerder een trigger dan een nieuw trauma, speelt zich dertig jaar later af. Bij moeder wordt Alzheimer vastgesteld. Nu ze zorg nodig heeft, is dat voor de kinderen en oom Ed een déjà-vu, maar voor Jennie ook het (laatste)moment om nog vragen te stellen. Als een pitbull bijt ze zich vast.

Vanuit het hiernamaals kijkt de vader toe, becommentarieert. Dood zijn is zoveel beter dan dood willen zijn.

De spanning en de kracht van deze roman zitten niet zozeer in de plotopbouw, al wordt daar sterk naartoe gewerkt, maar in de ontwikkeling van karakters en relaties. In het tegen elkaar aan schuren van mensen, met al hun hoeken en haken die de liefde soms heeft.

En in de sobere, eenvoudige zinnen, waartussen er regelmatig een opduikt, die je naar de keel grijpt of in je maag stompt.

Ik ben benieuwd naar meer.