Voedsel voor de ziel

Wat met het licht dat binnenvalt. Door: Siel Verhanneman.

Waar Siel 6 jaar geleden nog een parel voor de incrowd was kent nu elke poëzieliefhebber van de lage landen haar. Ze is groot geworden. Haar eerste bundel (Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd) bestelde ik nog gewoon bij haar persoonlijk. Een paar dagen later zat die gesigneerd, mooi ingepakt en met allerlei leuke extraatjes in mijn bus. Ik ben dus een fan van het eerste uur, met een (toen nog) in eigen beheer uitgegeven bundel.

Haar tweede bundel (Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn), wederom met illustraties van Larissa Viane, heb ik ook. Deze werd toen uitgegeven bij Angèle. Nu is er haar derde bundel. Zonder Larissa en bij De Arbeiderspers. Het is een heel andere bundel geworden: qua vorm, inhoud en thematiek. Rouw, een thema innig verbonden met Verhanneman, voert ook nu weer de boventoon. Maar deze keer op een lichte, welhaast terloopse manier die toch diep snijdt en kerft. In de dichter, in de lezer.

Haar mooiste gedichten zijn diegene die ze schrijft bij het werk van kunstenaars als Degas, Murphy, Bacon. Hoewel het daar over de kunst gaat wordt het, door de afstand als uitgangspunt te nemen, nog intiemer en persoonlijker.

Wat nu met het licht dat binnenvalt is een uiterst passende titel voor deze bundel: hoewel het boek boordenvol donkerte en verdriet zit, rauw en rouw de boventoon voeren, schuilt er in alles een groeiend licht. Er wordt gewerkt aan het lichaam dat overblijft na intens verdriet; er komt ruimte, er wordt gegroeid, gecreëerd, gevreeën, geschreven, geleefd.

Zeer benieuwd naar waar dit pad Siel en ons, fans van het eerste uur, gaat brengen. Ik koester mijn drie bundels liefdevol.