Indrukwekkend!

Afdeling ongewisse zaken. Door: Jenny Offill.

Ik dacht dat het om een nieuw boek ging maar het is een heruitgave van Verbroken beloftes uit 2015. Dat geeft niet, ik heb het voor de tweede keer met veel enthousiasme gelezen. Nog meer zelfs dan de eerste keer want toen was het een boek van de bib en daarin kon ik niets onderlijnen. Nu onderlijnde ik veel.

Of je houdt van Offill, of je vindt haar maar niets. Ik denk dat er geen weg tussen is. (Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat er veel mensen zijn die niet van haar houden.) Ze schenkt enkel de koffie, puur. Dus zonder melk, suiker, koekje. Haar zinnen zijn kaal, haar alinea’s zijn kort, net als haar hoofdstukken. Ze springt van idee naar wijsheid naar dagboekachtig fragment. En toch krijg je het hele verhaal mee. Misschien zelfs beter dan in een goedgevuld boek van 500 pagina’s. Alles komt harder binnen, er is niets dat verhult.

De geluidvolle verliefdheid, het schreeuwerige moederschap, het niet-weten, het wel-weten, het geverfde rode haar zoals zij het vroeger had, de wakkere nachten, de sterren op het platteland.

Ze schrijft vanuit de ik-persoon, totdat hét gebeurt en ze vanuit de ‘echtgenote’ begint te schrijven. Hoewel dat etiket, die handschoen steeds minder en minder goed past. Offill illustreert het contrast. In weinig woorden, maar zo waarachtig, zo krachtig.

Ik was fan van haar stijl, ik blijf fan. En wacht vol ongeduld op een nieuw boek.