reizen met een zaklamp door zijn hoofd en lichaam

Rik Van Puymbroeck (55) is sinds 1991 journalist bij achtereenvolgens Het Belang van Limburg, De Morgen en De Tijd. De Stichting Verhalende Journalistiek bekroonde hem drie keer tot meesterverteller: in 2016, 2019 en 2021. ‘Treurwil’ is zijn eerste literaire roman die meteen genomineerd werd voor de Bronzen uil debuutprijs. Eerder verschenen onder meer in non-fictie: ‘Thuis en ver van huis. Te gast bij Turkse Families in Vlaanderen’ (2005), ‘Weduwen. Overleven na de dood van je man’ (2008) en ‘Ergens onderweg’ (2017).

In de autobiografische roman ‘Treurwil’ zoekt hij uit hoe verlies en rouw tot vandaag onder zijn vel kruipen.

Op 31 oktober 1984 ziet hij zijn beste vriend, een jongen van 17, verongelukken op een brommer. ‘De dag waarop ik geboren word’, noemt hij die gebeurtenis in zijn roman. Vijftien jaar later verliest Rik Van Puymbroeck zijn broer in een verkeersongeluk.

Dat de auteur na al die tijd met een zaklamp door zijn hoofd en lichaam reist, op zoek naar wat zich verborgen had in de kronkels, bloedbanen, hartslagen - zoals hij het beschrijft in ‘Treurwil’ - bewijst dat op rouw geen houdbaarheidsdatum kleeft. En trouwens: iedereen rouwt op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier.

De auteur koestert zijn verdriet en hij is blij dat hij het blijft voelen. Het betekent niet dat hij voortdurend droevig is, maar de pijn die hij voelt bij het denken aan zijn overleden broer, jeugdvriend of moeder, die mag er zijn. Het toont aan hoe belangrijk ze voor hem zijn. En dat rechtvaardigt de titel Treur- wil.

Het heeft veertig jaar geduurd voor Van Puymbroeck zijn gedachten hierover min of meer geordend op papier kreeg en nu nog waren regelmatig andermans teksten nodig omdat zijn eigen taal vaak tekort schoot.

'Treurwil' is een indrukwekkende meditatie over het evenwicht tussen leven en dood, en het is tijdloos proza dat de intense lezer niet onbewogen laat.