Wow, hoera, joehoe,...

Solitaire. Door: Alice Oseman.

Wow, hoera, joehoe, joepie: een nieuwe Alice Oseman. Altijd een feestje! Hoewel dit technisch gezien niet echt een nieuw boek is. Oseman schreef het in 2012 en heeft het nu herschreven zodat het nog iets beter in de Heartstopper-chronologie past én omdat ze/hen het ook iets minder triggerend wou maken.

Solitaire speelt zich af tijdens het vierde deel van de Heartstopper serie en bevat ook veel Nick en Charlie; hoera! Maar het is een heel ander soort boek: veel donkerder, rauwer en volledig geschreven in plaats van getekend. Oseman bewees trouwens met eerder verschenen novelles al dat ze/hen ook dat geweldig goed kan.

Solitaire is echt verbluffend. Het vertelt het verhaal van Tori, Charlie’s grote zus, die het niet makkelijk heeft op school. Thuis trouwens ook niet. Ze leest geen romans omdat ze ziek wordt van alle valse (in haar ogen) romantiek, films die over de liefde gaan bant ze ook. Praten met mensen, sociaal doen, goed slapen, huiswerk maken,… Vroeger lukte dat haar en nu niet meer.

Tori bekijkt het leven door een gitzwarte bril en wij kijken mee door haar ogen. Dat zou, door de pen van een andere schrijver, een hels boek kunnen opleveren maar Oseman slaagt er op de één of andere manier toch in om er genoeg zuurstof in te houden. Het verbluffende is dat dit boek geschreven is door iemand die ongeveer even oud is als de hoofdpersonages. De nabijheid qua leeftijd maakt het waarachtiger en echter, de personages zijn super geloofwaardig, de dialogen lijken uit het leven gegrepen. En toch slaagt Oseman er in om iedereen ook van bovenaf, vanop een passende afstand te bekijken, het grotere plaatje te zien. Ze/hen is én jong én oud tegelijk. Knap!

Ik hou van alles uit het Oseman universum, ik vind het ook fijn dat de verschillende boeken door de personages met elkaar verbonden zijn. En gelukkig gebeurt dit op een spontane en geen geforceerde manier. Alles dat Oseman aanraakt verandert in goud, verkoopt als zoete broodjes. Dat komt niet omdat het een hype is, dat komt omdat het ook echt goud is.

Ik hou van Tori, van Michael met zijn 2 verschillende ogen, van Charlie (en Nick) en Ollie, en zelfs van Becky. Het meest van al hou ik, natuurlijk, van Alice Oseman zelf. Ik kijk smachtend uit naar nieuw werk van haar/hun, en ik ben 44. Mijn 14-jarige ik had dit zo verschrikkelijk graag gelezen.

Solitaire is super spannend, donker, ontroerend, pijnlijk, verslavend en hoopgevend. Dit is misschien wel haar/hun beste werk. Al denk ik dat eerlijk gezegd wel vaker als ik iets van Oseman lees.