Fabelachtig verhaal
Een winter in Parijs is een fabelachtig verhaal waarin dieren met elkaar kunnen praten en iedereen goed voor elkaar zorgt. Echt een typisch hartverwarmend boek voor de kerstperiode of voor de koude wintermaanden. Ik heb er alvast van genoten!
Perestrojka, of Peres om het eenvoudig te houden, is een renpaard van Russische afkomst. Als de deur van haar paardenbox op de renbaan van Auteuil per ongeluk blijft openstaan, gaat ze op stap. Ze neemt wel de handtas van haar baasje mee, want dat lijkt haar best een interessant iets. Op de Champ de Mars leert ze Frida kennen, een Duitse korthaar. De hond is al een tijdje alleen en mist zijn baasje Jacques. Frida kent gelukkig de nodige trucjes om aan eten te geraken en ontfermt zich over Peres. Deze twee worden gadegeslagen door Raoul, een praatgrage raaf. En dan zijn daar nog Sid en Nancy, de eenden. Er ontstaat een mooie band tussen deze dierenbende. En de bakker, groenteboer en slager hebben meteen sympathie voor Peres en Frida en helpen hen graag met de boodschappen. Het geld uit de handtas is dus best handig…
Na een tijdje komt ook de 8-jarige Étienne een kijkje nemen op de Champ de Mars. Eerst op een veilige afstand. Étienne woont samen met zijn blinde overgrootmoeder in een oud vervallen huis, waarvan ze maar enkele kamers bewonen. Het is vertederend om te lezen hoe goed ze voor elkaar zorgen. De jongen bouwt vooral met Peres een goede band op en neemt haar zelfs mee naar huis. En daar leert Peres dan weer de ratten Conrad en Kurt kennen, vader en zoon.
“Étienne stond vanaf de overloop naar hen omlaag te kijken: zijn overgrootmoeder zo piepklein, rechtop in haar stoel terwijl ze met haar vingertoppen haar breiwerk bevoelde; het paard zo gigantisch groot, haar oren naar voren, terwijl ze zijn overgrootmoeder bijna aanraakte.”
Het boek bevat een mooie en duidelijke plattegrond van het stukje Parijs waarin het verhaal zich afspeelt. Maar als je de stad een beetje kent, kan je aan de hand van de beschrijvingen ook een zeer goede voorstelling van de omgeving maken, dat vond ik wel fijn.
Sommige passages zijn heel uitgebreid beschreven en een beetje langdradig. Maar je moet als lezer gewoon rustig de tijd nemen om het verhaal in je op te nemen, je laten meevoeren in de fantasie. Hoewel het verhaal een beetje sloom is en nogal vlak is uitgewerkt, vond ik het toch aangenaam om te lezen. Een winter in Parijs is gewoon een mooi verhaal over een bijzondere vriendschap. Wel spijtig dat het lettertype zo klein is, dat de vertaling soms wat stroef loopt, hier en daar een foutje (in de korte inhoud wordt Paras vermeld, terwijl in het boek Peres wordt gebruikt)… maar ach, die bijzondere dierenbende verovert gewoon je hart.
De karakters zijn net voldoende uitgewerkt. Peres is nieuwsgierig, gaat graag op verkenning maar heeft nog veel te leren. Hoewel ze geniet van haar vrijheid, mijmert ze toch ook over de renbaan en heeft ze zin om terug echt te galopperen. Frida heeft dan weer veel meer levenservaring omdat ze samen met Jacques een zwerversbestaan had. De hond heeft soms verdrietige gedachten door het gemis van zijn baasje. Raaf Raoul is een beetje praatziek en gebruikt graag moeilijke woorden. En zo is iedereen toch een beetje uniek. Het meeste sympathie had ik voor Kurt, de rat. Hij ontdekt een nieuwe wereld en is klaar voor wat avontuur!
En dan is er natuurlijk die lieve Étienne. Voor een jongen van acht jaar is hij toch wel heel zelfstandig. De band met zijn overgrootmoeder is echt mooi beschreven. Lief, vertederend. Natuurlijk heeft dit verhaal een mooi einde. Als lezer blijf je achter met een goed gevoel, met een glimlach. Graag 3,5 sterren voor dit hartverwarmende verhaal.