Boeiend en (helaas steeds actueel) verhaal dat blijft nazinderen
Dit is een prachtig roman over de geschiedenis van Libanon, vol heimwee naar en liefde voor het oude Beiroet uit de jeugd van hoofdpersoon, Amin. Het verhaal springt heen en weer tussen de verschillende plekken waar de hoofdpersoon heeft gewoond: Beiroet, Duitsland en Tripoli.
Wanneer de Arabische Lente in 2011 volledig is ontwaakt, ontstaat ook in Beiroet de eerste onrust. Terwijl de huizen branden, legt dertiger Amin zijn herinneringen vast. Aan 1994, toen hij met zijn oma terugkeerde naar Libanon, twaalf jaar na de dood van zijn ouders. Aan zijn vriendschap met Jafar, met wie hij door de voor hem onbekende naoorlogse wereld zwierf. En aan hoe hij pijnlijk moest leren dat er in dit land nooit zekerheid zal zijn; niet over het verleden, niet over zijn vriendschappen, niet over de geschiedenis van zijn familie.
Gezien de heftige gebeurtenissen die Libanon en vooral de stad Beiroet opnieuw getroffen hebben krijgt het verhaal een extra dimensie. De Libanezen hebben verschrikkelijk veel meegemaakt en nog gebeurd er afschuwelijk veel narigheid. De verscheidenheid in mensen, hun geloof, cultuur en religie is groot. Dit verhaal gaat over de enorme veerkracht van de bevolking, over hoe hun leven is en hoe ze elke keer opnieuw zoveel opnieuw moeten opbouwen en verder gaan.
Synopsis
Een 13-jarige jongen, die als baby met zijn oma vanuit Libanon naar Duitsland is gevlucht, keert terug naar zijn vaderland.