Fingersmith, je denkt dat je het doorhebt, maar beseft al snel dat je fout zit

Mijn vrouw was al een tijdje bezig, “Fingersmith, da's echt iets voor u!”

En zoals dat dan gaat in een lezersgezin neem je het boek uiteindelijk vast. Ik was absoluut niet voorbereid op wat het boek met mij zou doen... ik heb het boek vastgenomen, het effectief loslaten, dat zal nog wel een tijdje duren.

In het begin leek het gewoon een klassiek victoriaans oplichtingsverhaal, zoiets à la Dickens. Maar al snel had ik door dat het geen doorsnee historische roman ging worden. Mijn vrouw had mij wel al gewaarschuwd, "veel plotwendingen, prepare yourself." Ik herinnerde me nog dat zij het toen ze het las regelmatig moest wegleggen door, excuse my French, echte WTF-momenten.

Ik zat dus wat op mijn hoede, maar halverwege had het boek míj liggen. Ik heb het effectief moeten neerleggen. Mijn vertrouwen in het verhaal, in de personages, zelfs in mezelf als lezer (ik lees namelijk redelijk gedetailleerd en heb bepaalde plots vaak snel door) werd compleet onderuit gehaald.

En net wanneer je denkt, oké, nu heb ik het door, bam, daar komt er nog een wending. En die snijdt nog dieper. Niet omdat het gewoon een slimme twist is, maar omdat het emotioneel binnenkomt. Waters speelt geen spelletjes, ze speelt met uw gevoelens. De manier waarop ze constant van perspectief wisselt, dwingt u om alles opnieuw te herbekijken, en opnieuw te voelen. Ik zei het al, ze speelt genadeloos met uw gevoelens.

En tegelijk schrijft ze met zo’n tederheid dat je bijna vergeet dat het fictie is.

Ik heb het uiteindelijk uitgelezen met een brok in mijn keel. Niet omdat het triest of melancholisch was, maar omdat het zo echt aanvoelde. Het is geen boek dat je weglegt en vergeet. Het is eerder een geheim dat je ooit met iemand gedeeld hebt, en dat blijft nazinderen.

Waters gaat aan mij nog boeken verkopen, dat is een zekerheid.