Maatschappijkritiek met een laagje fantasy
Een eiland komt plotsklaps bovendrijven tussen twee machtige rijken, het ene lijkt verdacht veel op een Westerse stadsstaat net na het feodale systeem en het andere op het zanderige Jordanië van Lawrence of Arabia. Maar dan met dwergen, trollen en een weerwolf. De buurlanden, elkaars grootste rivaal en meest lucratieve zakenpartner, haasten zich om ruzie te maken over het mysterieuze eiland. Raciale spanningen lopen nog hoger op dan gewoonlijk in de overbevolkte, multiculturele en multi-soortige megastad Ankh-Morpork. Daar moet rechtschapen flik Sam Vimes de vrede bewaren, wat moeilijk is wanneer machtshebbers en inwoners aan beide kanten staan te trappelen om een goede oude oorlog.
Tot zover het vlotte plot van Jingo. Ware het alleen maar dat, dan was dit een uitstekend en toegankelijk fantasy-boek. Maar Terry Pratchett kon geen zin schrijven zonder er een driedubbele woordspeling, referentie of grap in de steken. Het is potentieel lastig om in te komen omdat het allemaal zo, welja, Brits is, maar als je mee bent, ben je echt mee. Denk Monty Python met meer empathie en begrip voor de inherente feilbaarheid van de mens(achtige).
Dit is de eenentwintigste Discworld-roman, maar laat dat niet afschrikken. Hoewel er een aantal terugkerende personages zijn, kan elk boek op zichzelf worden gelezen. Terry Pratchett speelt met narratieve conventies, clichés van het genre waar hij in werkt, stereotypen, moderne denkbeelden en 'gezond verstand'. Zijn verhalen stellen een diep mensinzicht en een scherp gevoel voor humor ten toon, altijd. Als bonus is het thema van Jingo, wat zoveel betekent als agressief chauvinisme à la eigen volk eerst, wederom relevant.
De boeken van Discworld werden in het Nederlands vertaald door Venugopalan Ittekot (Ruurd en Mieke Groot). Deze zouden van hoge kwaliteit zijn, hoewel discussies over de precieze vertaling van subtielere grapjes waarschijnlijk nooit beslecht zullen zijn.
