een buitenstaander die verhalen in zijn hoofd opbouwt

Citaat:" Het was het riviertje dat aan mij ontsnapte... maar dat moment herhaalde zich voortdurend, steeds weer ontglipte het me en liep het voor me weg... zodat ik soms even moest blijven staan om me ervan te overtuigen dat het stroompje niet achter me weer was omgekeerd of in een zijarm was afgevloeid en op het punt stond me in totale stilte achter te laten: ik wist nog dat ik het water, zijn geruis, snel een paar stappen achternaliep om een snel verzonken gegiechel dat ik zojuist gezien of gehoord meende te hebben weer in te halen... maar het was me al voorgoed ontglipt, de herinnering eraan weggevloeid, en voor ik er erg in had was me in mijn slaperigheid de richting alweer ontschoten, en dus ook de richting van de terugweg."

Wolfgang Hilbig (Meuselwitz, 31 augustus 1941 - Berlijn, 2 juni 2007) woonde en werkte jarenlang in de DDR, waar hij in Oost-Berlijn en in Leipzig woonde. In deze periode was hij aanvankelijk in verscheidene technische banen werkzaam, onder meer als stoker. In 1979 besloot hij zich geheel toe te leggen op het schrijven, in eerste instantie van gedichten. Uitgebracht werk in de Bondsrepubliek deed hem een paar weken in voorarrest belanden en leverde hem een geldboete op omdat hij zich hiermee aan een deviezenmisdrijf zou hebben schuldig gemaakt. In 1985 wist hij een uitreisvisum te bemachtigen en verkaste naar West-Duitsland. Sinds het begin van de jaren negentig woonde hij weer in Berlijn.In 1989 debuteerde Hilbig met zijn eerste roman, Eine Übertragung, die lovende kritieken ontving. In 1993 kwam Ich uit, een roman waarin vanuit het perspectief van een informant van de Stasi de laatste periode van de DDR wordt beschreven en waarmee hij de meeste bekendheid verwierf. Daarna verschenen nog een aantal andere werken, waaronder Das Provisorium (2000) dat autobiografisch is getint. Centraal in zijn boeken staat het dubbelleven als arbeider en schrijver in de DDR en de zoektocht naar individualiteit.Alte Abdeckerei of De oude afdekkerij is een surrealistisch verhaal dat in 1990 werd geschreven op basis van notities uit 1980 en in 1991 in Frankfurt am Main werd gepubliceerd; Het neemt de lezer mee naar een mysterieus district dat op de grens ligt tussen literaire verbeelding en politieke realiteit: Voorbij de kolenspoorlijn, ten zuidoosten van een half onbewoond dorp, diep in de overwoekerde vallei, direct aan de verdorven Zaun begon het gebied dat het oosten was, en men drong dit gebied niet straffeloos binnen. Hilbigs jeugdige held verkent dit gebied vol ruïnes, uitgeputte velden en industriële fabrieken op extravagante verkenningen, hoewel hij herhaaldelijk wordt gewaarschuwd door de volwassenen : Er zijn daar verdwenen mensen, wordt hem verteld, over wie niemand meer mag praten, maar die niet in het geheugen gewist kunnen worden. Alte Abdeckerei of De oude afdekkerij, is een schitterend werk wanneer het eenvoudig wordt gelezen als de fantasieën van een buitenstaander die verhalen in zijn hoofd opbouwt, maar de ware prestatie wordt pas duidelijk als we kijken naar de context waarin het plaatsvindt. De stroom is niet alleen een vervuilde stroom water, maar ook een metafoor voor een stagnerende samenleving, zonder zuivering buiten zijrivieren. Er zijn ook constante radio-aankondigingen die namen van vermiste mensen oproepen, en hoewel het boek zijn eigen uitleg heeft over wie deze mensen zijn, zijn er een aantal manieren waarop dit kan worden geïnterpreteerd. In Oost-Duitsland was er niet bepaald een tekort aan mensen die onderweg verloren gingen ... Hilbigs werk culmineert in verbazingwekkende prachtige poëtische pagina's, vol surrealistische, oogverblindende woordspelingen die de lezer verbluft en immens betrekt bij het verhaal. Deze sprookjesachtige scène van een imploderende wereld is een passend einde van een dromerig boek dat de lezer lang zal bijblijven.