Wow!

Oogst. Door: Sien Volders.

Noord las ik voor de cover en de achterflap. Oogst las ik omdat ik sinds Noord een ferme Sien fan ben. Sien heeft een eigen stem, een stem van hier die verhalen vertelt van daar, en dat maakt haar uniek.

Vol goesting begon ik in Oogst en ik dacht al heel snel: ‘dit is niets voor mij, te donker, te confronterend’. En toch las ik verder, gejaagd. Ik las en las en dacht alleen maar: oh, wat is dit goed’.

Sommige schrijvers zijn goed in verhalen vertellen, anderen kunnen dan weer prachtig schrijven, nog anderen zien een misstand en klagen die aan. Volders doet dat alles, in één boek. Niet veel doen er haar dat na.

Tijdens de Boekenbeursmarathon hoorde ik haar al vertellen over De Roemeense Alina en haar zoon Lucian die met de bus naar Sicilië vertrekken zodat Alina daar in een tomatenbedrijf geld kan verdienen om (onder andere) haar vader zijn rolstoel te bekostigen. Alina is fictief maar staat jammer genoeg symbool voor massa’s vrouwen die dagdagelijks echt dit werk doen, in erbarmelijke omstandigheden.

Omdat Alina een moeder is doet ze haar best om alles zo aangenaam mogelijk te maken voor haar zoon, hoewel ze ook niet wil dat hij denkt dat ze echt niets méer waard zijn. Die tweestrijd is pijnlijk, hartverscheurend en zit vol liefde. Lucian krijgt algauw twee vrienden en met zijn drietjes leven ze én in hun eigen fantasiewereld én in de echte, rauwe wereld die hen omringt.

Oogst is een boek dat je raakt. Qua taal en verhaal. Het is er één dat iedereen moet lezen. Een boek om te delen. Want wat je in je winkelkar legt bepaalt de wereld waarin wij leven. Je oogst wat je zaait.

Sien gaat nog veel moois mogen oogsten. En ik kijk al uit naar haar volgende (ongetwijfeld ook prachtig vormgegeven) boek met een titel van vijf letters ;)