Lezen lezen lezen

Onvoltooid werk. Aantekeningen van een chronisch herlezer. Door: Vivian Gornick.

Als Connie Palmen het goed vindt, dan lees ik het. Punt. En daar ben ik wederom blij om. Vivian schrijft zoals Connie: met een heldere, intelligente, nietsontziende pen en blik. Ook Gornick stelt haar denken centraal zonder zichzelf op de voorgrond te plaatsen. Beiden zijn ook niet te bevreesd om hun eigen mening onder de loep te nemen en, indien nodig, te herzien.

Net als Vivian ben ik een herlezer. En ook ik onderlijn in mijn boeken, wat ik van haar ga overnemen is bij een herlezing te onderlijnen in een andere kleur. Omdat het, dat bewijst Onvoltooid werk, boeiend is om jaren later te kijken hoe anders je een boek opnieuw leest.

Gornick bespreekt een tiental boeken die ze in de loop van haar leven, met grote tussenpozen, herlezen heeft. Vaak blijkt dat zij zich een heel boek of delen van het verhaal totaal anders herinnert. Haar kijk op de personages en hun relaties verandert ook voortdurend. Wat me logisch lijkt. Want lezen en leven zijn onverbiddelijk aan elkaar gebonden. Een boek kan je leven veranderen maar als jouw leven verandert kan ook je kijk op het boek helemaal veranderen.

Om van een boek te houden moet je ontvankelijk zijn, moet je ‘welwillend’ zijn. En oh, wat was ik welwillend. Ik heb geen enkel van de door Vivian aangehaalde boeken gelezen en toch hield dat me niet tegen om van haar (herziene) visies te smullen. Ik kreeg ook enorme zin om die boeken alsnog te gaan lezen.

Gelukkig heb ik Verstrengeld klaarliggen op mijn ‘te lezen stapel’, ik hoef dus niet in een zwart Gornick gat te vallen.