Een verhaal is niet ten einde omdat de vertelling ophoudt
Gie Bogaert debuteerde in 1987 met de verhalenbundel Klein Berlijns drama. Drie jaar later volgde zijn eerste roman Wat kwaad doen de tovenaars? Later verschenen Keizer Doede (1992), Wat we met de liefde doen (1995), De liefdeverzamelaar (1998), Nathan Meyer, vrouwenwandelaar (2000) en de Trilogie van het haalbare: Hemelstof (2004), Opklaringen (2006) en Luchtgezichten (2010). In 2013 verscheen Noora’s dwaling; in 2016 de mozaïekroman Roosevelt.
Onvoltooid is het verstilde epos over Bernard Rommel Houtman, die vanuit een revalidatiecentrum terugblikt op zijn leven, geplaagd door soms minder prettige herinneringen. Hij is een fin de carrière naderende journalist Bernard en maakt voor het M&M-katern van de krant Metropool een veelgelezen reeks waarin hij levensverhalen van gewone mensen optekent. Daarin krijgen eenzaamheid, verlangen, afscheid en gemis vrij spel: 'La solitudine', zo heten de interviews van de voormalige buitenlandreporter. Het kernverhaal hierin is het leven en lijden van kunstenares Hennie Zeeger met haar dove zoontje Jaan, die haar hoogst complexe familiegeschiedenis in schuifjes prijsgeeft. Dit confronterend verhaal wordt doorweven met de illusieloze terugblik van Bernard op zijn eigen leven.
Hennies kracht ligt in het aanvaarden van haar tekort, van haar vervreemding: ze heeft ‘twee vaders en twee moeders’, ongewenst bij geboorte, miskend na adoptie, in de steek gelaten door een vreemde man die geen kinderen wil, een vrouw die op haar paspoort een andere naam heeft staan. Maar Hennie beseft terdege beseft waarmee ze als kunstenares mee bezig is.
Onvoltooid is een delicaat en tegelijk indringend verhaal – gebaseerd op ware gebeurtenissen – over afkomst en verwantschap, waarheid en leugen, hoop en het teleurstellende zoeken naar intimiteit.
'Een verhaal is niet ten einde omdat de vertelling ophoudt’, zegt Hennie Zeger wanneer Bernard Rommel Houtman zijn gesprek met haar afrondt. Zo maakt Bogaert of een heel verfijnde manierzijn relatie met de taal duidelijk voor de lezer en dat verklaart meteen ook de titel.
