Sneeuwwitte parel
Morris. De jongen die de hond vond. Tekst: Bart Moeyaert. Illustraties: Sebastiaan Van Doninck.
Bart Moeyaert doet wederom wat hij het beste kan: met weinig woorden iets groots vertellen. Met net de gepaste hoeveelheid letters een luik naar de Moeyaert-wereld openzetten. Poëtisch, sprookjesachtig, donker én licht. Morris speelt zich af in de koude, in de sneeuw maar weet toch je hart en ziel te verwarmen.
Op de achterflap lees ik: ‘Het werk van Bart Moeyaert laat zien dat boeken voor kinderen en jonge mensen hun eigen plek hebben in de wereldliteratuur.’ Die zin klopt niet. Bart schrijft niet voor jonge mensen, hij schrijft voor mensen. Alle mensen, groot en klein. En eens die in zijn Moeyaert-wereld geweest zijn willen ze die nooit meer verlaten. Morris smaakt naar meer. Dat komt goed uit want er is ook een theater-versie van.
Wat heb ik genoten van dit kleine, sneeuwwitte pareltje en wat verlang ik weeral naar meer. Meer Moeyaert.
