moeders kunnen niet verdwijnen

PLUTO. AAN HET EINDE VAN DE WEG RECHTDOOR. Lara Taveirne. ****

Plaiisir d’amour ne dure qu’un moment

Chagrin d’amour dure toute la vie…

Het zijn de enige twee zinnen die ik, als kind, mijn grootmoeder weleens hoorde zingen. Ik kan alleen vermoeden wat de reden was. Haar dochters moesten haar troosten. Haar zonen ook, maar waar de dochters het konden, faalden de zonen en hun kinderen al bij voorbaat.

Ze was dominant, anders dan oma Zee en dan Antonia. Mijn grootmoeder was ook de kloek.

Aan haar moest ik bij het lezen van Pluto dikwijls denken. Aan hoe ik haar miste, ik, de dochter van haar zoon.

Liefde en gemis halen allebei de bodem van onder je voeten weg.

Bij de eerste denk je dat je kunt vliegen. Bij de tweede dat je verdrinkt.

Het is ook allebei wat je wilt.

Een boek over je niet kunnen hechten, terwijl elk haartje op je armen de huidhonger heeft van klimop.

De moeders hebben mannen lief. Sommige mannen komen en gaan. De amuses-gueules. Tot die ene man opduikt die hun honger onverzadigbaar maakt.

Mannen, waar ook een hoek af. Dromers, vol poëzie en heimwee naar iets onbestemds.

Mannen, die verhalen vertellen waar je verslaafd aan raakt.

De mannen zijn de verhalen. Je wilt erin verdwijnen.

Maar het zijn de mannen die verdwijnen. Ze kunnen de zwaarte van de vrouwen niet aan.

Of de (on)mogelijkheid van het bestaan.

Je spoelt bij elkaar aan. De getijden drijven je weer uit elkaar. Terugkomen doen alleen de herinneringen.

De liefde laat kinderen achter op de vloedlijn als gebroken schelpen.

Zowel hun moeder als hun vader schitteren op hun eigen manier door afwezigheid.

Misschien zijn ze in het afwezig zijn, fysiek of zorgend, nog het meest aanwezig.

Je wilt je moeder verwarmen opdat ze weer tot leven komt.

Als de wereld pijnlijk is en je kunt hem niet uitgummen, kun je alleen nog proberen om zelf te verdwijnen.

Je vlucht onder een rode sprei, of in de liefde, maar die is een kort leven beschoren.

Je komt niet uit bed, maakt voor jezelf een hol in het donker.

Je vlucht naar het hol van Pluto.

Naar het eind van de wereld. Naar de onderwereld. Naar die verre planeet.

Er staat een huis dat je misschien kunt bewonen, zoals je lichaam een thuis wordt als het door de liefde wordt bewoond.

Maar ook het huis zal verkommeren tot iets wat je je herinnert aan een paar mooie zomers.

Aan de band van zussen. Aan een wachtwoord dat toegang geeft tot je hart.

Een plek waar de wereld geen eisen stelde.

Antonia schrijft erover.

Ze schrijft hoe ze haar twee jonge kinderen ermee naartoe sleept.

Aan het eind van de wereld, zonder anderen, moet ze wel voor hen leren zorgen.

Of ze verdwijnen samen. Gaan samen ten onder.

Na jaren vindt haar dochter Loekie de schriften. (Loekie, zoals in Loekie Zvonik).

Ze leest ze, terwijl ze wacht op haar broer Rowan. Ook hij komt en gaat.

Haar moeder is dood. Oma Zee ver weg en nog altijd vol van zichzelf en tegelijk leeg als een uitgeblazen ei.

Soms is tante Eliza er. Ze zorgt voor kinderen die ze zelf nooit heeft gewild.

In de schriften geeft Antonia zichzelf terug aan haar dochter.

Ze geeft haar ook het verhaal van de verdwenen vader.

Ik KOM TERUG!

Precies zo geschreven.

En Loekie begrijpt.

Haar moeder heeft haar en haar broer uit de schaduw gehaald.

Maar voor zichzelf heeft ze het licht uitgeknipt. Ze is er eindelijk in geslaagd om te verdwijnen.

Prachtige zinnen die blijven.