Mijn lieve gunsteling

Er zijn van die schrijvers die je doen afvragen wat je eigenlijk tot hiertoe met je leven al hebt uitgespookt. Marieke Lucas Rijneveld is zo iemand. Geboren in 1991 begot en al zo'n indrukwekkend palmares kunnen voorleggen. Hoe kan dat toch? Ik wijt het aan talent. Want de manier waarop dit boek geschreven is, in lange zinnen die enkel onderbroken worden door komma's, de literaire stijl en de vraagtekens die het oproept, dat kan alleen geschreven worden door iemand waar we nog heel veel van gaan horen. Marieke Lucas won uiteraard al heel wat prijzen en werd voor heel wat awards genomineerd, dus ik ben niet de enige die het zegt, mocht dat een geruststelling zijn.

Het onderwerp van dit boek is wel heavy. Het gaat over een veearts die verliefd wordt op de 14-jarige dochter van één van zijn klanten. En oh, wat hoop je dat het enkel bij die verliefdheid blijft, maar neen. Het loopt uit de hand en het boek is in feite een bekentenis van de voor de buitenwereld brave huisvader aan de magistraten, nadat het misbruik uitkomt. Tijdens het lezen van het boek lees je slechts één standpunt, één gevoel, één verloop van de gebeurtenissen en dat is die van de veearts. En even, heel even, moet ik bekennen dat ik dacht dat de liefde misschien wel wederzijds was? Waarom reageert dat meisje op die manier? Waarom zegt ze de dingen die ze zegt? En toen kwam het binnen, dat vies gevoel waarvan je denkt: dit is hoe zo iemand denkt. Dit is hoe zo iemand zulke daden voor zichzelf kan verantwoorden. Het boek greep me bijgevolg enorm aan.

Vrolijker word je er niet van, maar het is écht, écht een knap meesterwerk. Must read!