Mijn rouw is mijn olifant

Een rouwverwerkingsproces kan lang en uiterst pijnlijk zijn. Om te rouwen is er geen handleiding. Iedereen doet het op zijn of haar of zijn manier en in een eigen tempo. Het gevoel dat we ervaren om een geliefde te verliezen is moeilijk in woorden te vatten.

Mari rouwt nog altijd om haar zusje Tully, die acht jaar geleden overleed. Pas later in het verhaal ontdek je dat Tully een heel speciaal iemand was met wie op een uitzonderlijke manier moest gecommuniceerd worden. Nu onderneemt Mari een wandeltocht langs een rivier die ze wil volgen tot aan de zee. Tijdens haar afwezigheid lapt haar man een huisje met een tuintje op, zodat zijn vrouw zich er veilig en geborgen weet. de plaats waar ze een catharsis hoopt te bereiken is de zee. Maar zoals wel vaker is de reis belangrijker dan de bestemming. Tijdens haar zwerftocht ontmoet ze verschillende personen die haar voeden en telkens weer tot nieuwe inzichten brengen. En dat hoeven niet altijd mensen te zijn. Zo wordt de kauw Jakke haar belangrijkste reisgezel.

Wat Mari doet voor Jakke, kon ze niet voor Tully doen, het zusje dat ze verloor. Aanvankelijk lijkt het alsof Mari praat over haar eigen kind. Het leeftijdsverschil is groot, andere ouders zijn afwezig. De band tussen Mari en Tully was zo hecht waardoor het een moeder-dochterrelatie leek. De beperking van Tully versterkte die band. Het meisje was doofblind. Mari citeert geregeld uit boeken van auteurs die ook geschreven hebben over verlies en rouw. Net als een van hen, noemt ze zich de weewandelaar. Felix werkt ondertussen aan het huis en hoopt dat hij zijn vrouw niet kwijt is. Er is ook een vreemde rol weggelegd voor “de olifant in de kamer” die Mari Dolore noemt. “Mijn rouw is mijn olifant”, zegt ze.

Lijn van wee en wens is een zeer mooi gecomponeerde roman over verlies, rouw, troost, maar ook over liefde en de behoefte aan seksualiteit. Tijdens haar voetreis houdt Mari een logboek bij voor haar geliefde Felix. Soms spreken ze af op een tussenstop om de nodige seksuele toenaderingen te hebben. De seksscènes worden heel fysiek, vaak als een primitieve daad beschreven. Telkens is het een welgekomen ontlading na een periode van onthouding. Via Felix krijgen we een andere inkijk in het rouwproces van Mari. ‘

De auteur maakt gebruik van de stemmen van het land, de zee, de lucht, de vogels. Alles loopt door elkaar heen in een poging om het vergeten te stelpen. Hierbij lijkt ze grotendeels door Skelton geïnspireerd te zijn, die op vergelijkbare wijze met het landschap werkt bij het maken van zijn poëzie en muziek, door te harmoniëren met de muziek van het landschap. De natuur kan zowel vriend als vijand zijn. In haar logboek geeft Mari meermaals aan hoe moeilijk het is om haar verlies te verwoorden en begrijpbaar te maken voor de buitenwereld te maken.

‘Lijn van wee en wens’ is een uiterst doorleefd boek geschreven in een een prachtige taal dat diep onder je huid kruipt en daar nog even blijft woekeren!