Ambities en illusies

Citaat: "Dit verhaal is niet alleen de kroniek van de schoolvakanties die mijn broertje en ik met onze moeder bij mijn opa in Bozkaya doorbrachten. Het is ook de kroniek van een jongensdroom van me die nooit is uitgekomen, en van mijn oom en van Bozkaya, waar hij zich gevangen voelde"

Kerim Göçmen werd in 1957 geboren in Izmit, een stad ten oosten van Istanbul. Hij bracht zijn jeugd door in diverse plaatsen in Turkije, waar zijn vader het ambt van rechter uitoefende. In 1974 begon hij met de studie werktuigbouwkunde in Ankara. Drie jaar later kwam hij op uitnodiging van zijn tante naar Nederland. Hij veranderde van studie en koos voor politicologie aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam. Gedurende zijn loopbaan, die hij als opbouwwerker begon en later als beleidsmedewerker voortzette, schreef hij korte verhalen. Het geheim van de kromme neuzen was zijn debuut. Sinds 1997 publiceert hij verhalen geschreven in het Nederlands maar hoofdzakelijk spelen ze af in zijn moederland. In 2013 debuteerde hij met 'Het geheim van de kromme neuzen' waarin acht van deze verhalen opgenomen werden. Deze vertellingen gaan meestal over gewone mensen in Turkije die op een keerpunt in hun leven staan. De plaats van handeling is meestal het platteland of een kleine gemeenschap. Göçmen fixeert zich op een cruciale fase in het leven van zijn protagonisten; Kerim combineert twee gaves, waar maar weinigen over beschikken, met een jaloersmakende vaardigheid. Hij is een vlotte verteller én hij schrijft fenomenaal goed. Dat bleek al zéér sterk uit zijn verhalen en ook in zijn sfeervolle roman 'Rode kornoeljes', die zich situeert het Turkije van de jaren ’50 van de vorige eeuw, is dat ook duidelijk zo. De vijftienjarige verteller, zoon van de rechter in het dorp en buurjongen raakt diep onder de indruk van de prachtige jonge vrouw, de echtgenote van de procureur een studiegenoot en jeugdvriend van zijn vader. Ze komen van de grote stad naar het platteland en worden buren. Net als in zijn debuut 'Het geheim van de kromme neuzen' laat Göçmen zien dat hij een klassieke verhalenverteller is. In 'Rode kornoeljes' neemt Kerim Göçmen de lezer mee naar het Turkije van de jaren '50 van de vorige eeuw.

In 'Kroniek van mijn schoolvakanties', dat zich afspeelt in de jaren zeventig van de vorige eeuw brengt de jonge verteller van het verhaal met zijn broertje en moeder zijn schoolvakanties door in het geboortedorp van zijn ouders op het platteland, in Bozkaya. Terwijl de jonge hoofdpersoon zijn dagen zwervend in het dorp doorbrengt, aan de oever van de rivier de Bozçay, bij een vervallen burcht, torentjes bouwend van stenen, schietend met katapulten, indiaantje spelend, geroosterde aren etend, is de hele familie bezig om zijn oom aan de vrouw te brengen. De grootvader heeft een slechtlopende zuivelfabriek, die hij maar niet verkoopt omdat hij hem wil overdragen aan de oom zodra deze zich eindelijk settelt en een fatsoenlijk leven begint te leiden. Niet zonder humor beschrijft de schrijver hoe de vrouwen steeds bij families met huwbare meisjes langs gaan om na idere afwijzing de lat steeds lager te leggen. Met dezelfde poëtische feeling als in vorig werk tekent de schrijver het verschil tussen arm en rijk, tussen de verschillende klassen en de politieke verschillen in Turkije. De enige familie die hun dochter wil uithuwelijken aan een in hun ogen losbandige man, die de huwbare leeftijd eigenlijk al is gepasseerd, is een arm gezin in een naburig dorp. Ook het lot van de mooie Sümbül is een pijnlijk voorbeeld van dit klasseverschil. Zij is de vrouw van de grootvader die na het overlijden van zijn eerste vrouw behoefte had aan een jongere vrouw die hard kon werken. Sümbül doet dan ook het huishouden en draagt zorg voor de dieren, maar verder wordt ze nergens bij betrokken al zou ze wel een aandeel willen hebben in de fabriek van haar man, maar dat is niet voor weggelegd. Voor de nieuwe bruid zal het allemaal niet veel anders zijn, die zal ook niet veel zeggenschap hebben in haar huwelijk. Op het huwelijksfeest van de oom, die vele vrienden van verschillende politieke kleur heeft, maakt de familie zich zorgen dat het uit de hand zal lopen en dat de linkse Revolutionairen en de rechtse Grijze Wolven slaags zullen raken. De auteur schetst op een heel natuurlijke manier die wrijvingen tussen en rechts en links, die in de jaren 1970 aan de orde van de dag waren. De auteur heeft de nostalgie en de weemoed die lijken te horen bij het terugkijken op zomervakanties van de kindertijd, heel sterk weergegeven. Kerim Göçmen toont zich een moderne romanticus met zijn ingehouden lyrische beschrijvingen in een verhaal over ambities en illusies.