Herinneringen aan een warm nest

Een verhaal over het leven van Frida Wolf, dochter van de gevangenis- directeur van Haarlem die naast de gevangenis woonde. Ze is nu een volwassen vrouw, haar ouders zijn overleden en ze bezoekt de nu leegstaande gevangenis, waarbij ze zich afvraagt wat deze plaats voor haar nog betekent. Dit boek is deels autobiografisch.

Het verhaal wordt geschreven in 12 hoofdstukken, met wisselende stijlen en in een nuchter taalgebruik. Frida groeit op bij ouders die “anders” zijn. Een vader die niet geloofd in centraal gezag en gevangenisdirecteur wordt, een moeder die iedereen goede raad geeft maar uitblinkt in afwezigheid, een woning in een gevangenis die aanvoelt als een open huis. Geen evidentie, maar samen vormen ze een warm nest waar iedereen zichzelf mag zijn.

In het laatste hoofdstuk moet Frida haar “Gouden Boekje” schrijven, waarbij auteur Maria Kager de bedenking maakt “Onze hersenen … hebben geen mechanisme waarmee we de juistheid van onze herinneringen kunnen garanderen. De enige waarheid die we hebben ligt in de verhalen die we elkaar en onszelf vertellen”.

In hoeverre is het boek autobiografisch ? Mogelijk weet Kager het zelf niet. Het doet er ook niet toe. Iedereen moet zijn eigen “Gouden Boekje” schrijven. Iedereen moet het “geloof van zijn vaderen” vertalen naar eigen inzichten, omdat het de basis is van ons zijn. Een mooie opdracht, gebracht met veel warmte.