Rouwen is liefhebben in een andere vorm
Van
Puymbroeck is 56 jaar als het boek wordt uitgegeven. Hij heeft al
veel dierbaren verloren, sommigen al vele jaren geleden, maar het
gemis blijft, het heeft hem gevormd tot wie hij is. Hij vraagt zich
af hoe dit komt.
Van
Puymbroeck weet dat voor hem het gemis van de overledenen blijft,
maar dat zij hem ook mee gemaakt hebben tot de man die hij vandaag
is. Hij graaft in oude foto’s, geschriften en herinneringen, hij
praat over hen. Hij laat ze herleven, waardoor de rouw soms rauw wordt, maar soms ook inzicht geeft. Hij graaft in zichzelf,
komt zichzelf soms tegen. Hij houdt zaken bij omdat ze verhalen in
zich dragen en hij legt uit waarom. Hij mijmert op kerkhoven,
denkt na over liedjesteksten, onthoudt pakkende passages die hij leest
in boeken en in poëzie.
Rouwen
is voor mij een vorm van liefde. Het is niet omdat een geliefde
sterft dat de liefde mee sterft. Rouw is dan een wezenlijk element in ieders leven en is zeer persoonlijk. Ik meen te lezen dat ook de schrijver
dit standpunt genegen is, of wil ik mijn eigen emotionele ideeën
terugvinden?
Ik
had de indruk dat de schrijver zich meer en meer open stelde in het
boek. Hoe verder ik las, hoe persoonlijker het werd. Zinnen werden
korter, directer, werd bijna poëzie, geconcentreerde taal, emotie.
Een boek met sterke passages, die me verder deden dromen, maar ook met passages die me verveelden, die ik in 6° versnelling las om er snel van af te zijn. Maar de sterke passages waren zo goed dat ik, twijfelend, de andere delen wil toedekken. Misschien is dit ook een vorm van liefde. Wie weet.
Synopsis
Een man worstelt met het verlies waar hij in zijn leven mee te maken heeft gehad en plant een boom om het te verwerken.