Rouwen is liefhebben in een andere vorm

Van Puymbroeck is 56 jaar als het boek wordt uitgegeven. Hij heeft al veel dierbaren verloren, sommigen al vele jaren geleden, maar het gemis blijft, het heeft hem gevormd tot wie hij is. Hij vraagt zich af hoe dit komt.

Van Puymbroeck weet dat voor hem het gemis van de overledenen blijft, maar dat zij hem ook mee gemaakt hebben tot de man die hij vandaag is. Hij graaft in oude foto’s, geschriften en herinneringen, hij praat over hen. Hij laat ze herleven, waardoor de rouw soms rauw wordt, maar soms ook inzicht geeft. Hij graaft in zichzelf, komt zichzelf soms tegen. Hij houdt zaken bij omdat ze verhalen in zich dragen en hij legt uit waarom. Hij mijmert op kerkhoven, denkt na over liedjesteksten, onthoudt pakkende passages die hij leest in boeken en in poëzie.

Rouwen is voor mij een vorm van liefde. Het is niet omdat een geliefde sterft dat de liefde mee sterft. Rouw is dan een wezenlijk element in ieders leven en is zeer persoonlijk. Ik meen te lezen dat ook de schrijver dit standpunt genegen is, of wil ik mijn eigen emotionele ideeën terugvinden?

Ik had de indruk dat de schrijver zich meer en meer open stelde in het boek. Hoe verder ik las, hoe persoonlijker het werd. Zinnen werden korter, directer, werd bijna poëzie, geconcentreerde taal, emotie.

Een boek met sterke passages, die me verder deden dromen, maar ook met passages die me verveelden, die ik in 6° versnelling las om er snel van af te zijn. Maar de sterke passages waren zo goed dat ik, twijfelend, de andere delen wil toedekken. Misschien is dit ook een vorm van liefde. Wie weet.