Inktzwarte vertelling

Dat Philippe Claudel geen vrolijke frans is, mag nog zwak uitgedrukt zijn. Donker, somber, misantroop, kortom geen spatje zonlicht moet je van hem verwachten. Vraag is maar of de vele lezers dit dan ook verwachten, dompelen zij zich niet liever onder in de werkelijke wereld die de auteur zo overtuigend weet te schilderen?

Een moord op een onschuldig kind van 10 jaar, zelfmoord van een jonge vrouw, het trieste levensverhaal van een politie-agent, verteller van het verhaal, en dan nog de Grote Geschiedenis: de Eerste Wereldoorlog, genoeg rampspoed op elkaar gestapeld.

En toch weet Claudel telkens weer juist in het donkere, het zwarte, de samenleving te fileren tot op het bot. Subliem zet hij een aantal personages neer, misschien wat clichématig, maar zo kenmerkend voor onze samenleving. De zich volvretende rechter, de kruiperige dienaars, de afstandelijke procureur, de domme massa van grijze zielen, we kennen ze wel, maar om ze leesbaar neer te zetten, daar is vakmanschap voor nodig.

Ik herlas dit boek uit 2004, las nog andere boeken van hem, veelal opnieuw de kelder van onze maatschappij in, maar altijd geschreven op hoog niveau en misschien met een soort van mededogen voor de mens in zijn dagelijkse confrontatie met de donkerte.