Ontroerend familieverhaal en eerbetoon aan Guido Gezelle

Dit boek speelt zich af vlak na de Eerste Wereldoorlog. Arabella is geboren aan het begin van die Wereldoorlog en in dit boek is ze een vijftienjarige slimme ietwat naïeve maar bovenal opstandige jonge vrouw die heel graag de schoolbanken wil verruilen voor het echte leven. Haar wens is om op het chrysantenveld van haar vader te gaan werken en daar de warmte te zoeken die ze zich herinnert uit haar kindertijd en die haar kille moeder Angèle haar niet kan geven. Haar moeder ziet dit plan dat ze zich zou begeven tussen de kweeksters, een sociaal en intellectueel lagere klasse, niet zitten; haar vader Gérard is toegeeflijker van aard en ziet er helemaal geen graten in.

Nu ze thuis is van haar internaat neemt ze de kans, en zal ze acht weken op het veld gaan werken. Al wroetend in de aarde luistert ze naar de verhalen van de kweeksters die vanonder hun rokken uitkomen in een bloemrijke volkse taal. Het wordt al snel duidelijk dat hun levens meer met elkaar verweven zijn dan ze dacht. Dat zelfs haar eigen geschiedenis er niet los van staat. Langzaamaan blijkt dat Arabella haar herinneringen uit het verleden verre van volledig zijn en dat er veel dingen uit haar geheugen zijn verdwenen. Ze moet er ondertussen mee voor zorgen dat op Allerheiligen de bloemen klaar zijn; dan verhuizen ze naar de begraafplaats aan de andere kant van de muur.

Deze roman is duidelijk een eerbetoon aan priester-dichter Guido Gezelle, die in Brugge geboren (1830) en gestorven (1899) is. De man wordt in het verhaal zelf niet met naam genoemd; er wordt voornamelijk naar hem verwezen als ‘de Dichter’ en zijn begraafplaats aan de straat uit de titel in Assebroek speelt een heel belangrijke rol in het boek. Ik vond dit een parel van een boek!

Lees meer over dit boek in dit artikel op Hebban.