Rollercoaster voor levenslang
IK BEN ER NIET. Lize Spit. ****
‘Wij waren de twee scheefgezakte pilaren die, zodra je ze tegen elkaar aan deed leunen, steviger zouden staan dan één ongeschonden, op zichzelf staande pilaar ooit kon.’
‘Geluk was net als de zon zo ontworpen dat je er nooit recht in kon kijken.’
‘… want vertrouwen is als een pleister. Eenmaal losgetrokken blijft het nooit helemaal kleven.’
Rond deze drie prachtige zinnen draait alles.
Simon en Leo, beiden met kneuzingen uit hun jeugd, hebben elkaar tien jaar lang geheeld. Als Simon in een psychose belandt – diagnose: bipolair – gaat de zon van het geluk uit. Beiden komen in een rollercoaster terecht. Een in het donker, met laserflitsen, zoals Vogelrock in de Efteling, maar het is geen pretpark, het is horror, en de rit duurt levenslang.
Ik ben er niet.
Jij bent er niet.
Simon is Simon niet meer, en Leo is Leo niet meer. Want ze kan nooit meer op dezelfde manier naar hem kijken. De pleister plakt niet meer als voorheen.
Zo lang Leo kan blijft ze Simon en de waarheid afschermen voor de buitenwereld. Ze probeert de liefde in stand te houden. Na de manie wordt hij de hulpeloze baby in haar armen.
Simon, waar ben je?
Als de manie opnieuw toeslaat, wenst ze deze ‘baby’ terug die ze kan koesteren, beschermen. Die raakt aan een vrouwelijk oerverlangen in haar om moeder te worden.
Om zichzelf te beschermen, om niet te stikken in de eenzaamheid, verraadt ze Simon. Ze moet haar verhaal met iemand delen. Het kan anderen helpen, het helpt haar. Helpt het ook hem?
En hoe creativiteit een manier is om jezelf te worden, te verwerkelijken, te vervolledigen. Hoe zegen een vloek kan worden. Hoe je er in een hemel als in een tunnel door kunt belanden.
Er zijn de triggers. De trauma’s uit het verleden, de prikkels in het heden. De samenloop van omstandigheden en hoe ze bij je binnenkomen.
De parallellen die je geest in een stroomversnelling brengen, recht naar de waterval, de afgrond.
Leo probeert tegenstroom te blijven zwemmen. In de greep van de angst die het van het na het verbrokkelende vertrouwen overneemt.
Daarnaast zijn er de vrienden Coen en Lotte. De katalysators, de tegenpolen.
Zijn zij wie ze zijn? Wie Leo en Simon denken dat ze zijn?
Liefde en verraad, kantelmomenten.
Een spannende opbouw, die Lieze Spit bereikt door de chronologie af te wisselen met ‘de countdown naar de ontknoping’ maakt deze roman tot een pageturner.
Enige minpuntje: ik denk dat hier en daar inkorten het boek nog meer tot zijn recht had doen komen.
