Familie is meer dan bloedverwantschap

‘U denkt zeker dat bomen heilig zijn,’ zegt hij. ‘Dat ze van u houden. Dat ze groeien voor uw plezier. Maar wie bomen echt kent, weet dat ze ook meedogenloos zijn, ze voerden al oorlog om zonlicht en voedsel voordat wij zelfs maar bestonden.’

De Canadese auteur Michael Christie heeft al verschillende prijzen gewonnen met zijn schrijfwerk. Na het lezen van Greenwood kan ik enkel beamen dat dit zeer terecht is.

Michael Christie woont met zijn gezin in een zelfgebouwd houten huis in British Columbia. Als voormalig timmerman weet hij alles over hout en dat komt zeker tot uiting in Greenwood, een prachtig familieverhaal!

De vormgeving van Greenwood is opvallend! Op de kaft blinkende oranje vlammen en een zilverspar. Een beetje duister en donker, dit past allemaal perfect bij het verhaal. Aan de zijkant bevindt zich een tekening van houtnerven, die lopen een stukje door op elke bladzijde in het boek, knap! Ook de binnenkant is zeer verzorgd, zowel de typografie als de extra tekeningen, daar houd ik wel van! Twee mooie quotes over bomen brengen de lezer meteen in de juiste stemming. Maar het meest bijzonder is toch wel de tekening van een dwarsdoorsnede van een boomstam, verspreidt over twee bladzijden. De jaarringen zijn hier duidelijk zichtbaar. De schors, waar het verhaal begint, duidt 2038 aan. Via 2008, 1974 en 1934 wordt de kern van de stam bereikt, dus ook de kern van het verhaal. Van hieruit wordt er terug opgebouwd naar de buitenkant, terug naar 2038. Zo zijn ook de hoofdstukken verdeeld, van toekomst naar verleden en van daaruit weer verder. Op deze manier komen het volledige verhaal en de familiestructuur op een originele manier tot stand. Niet in chronologische volgorde dus! Als lezer noteer je bij elk hoofdstuk het best de belangrijkste personages en gebeurtenissen. Zo bouw je zelf mee aan de stamboom en behoud je een goed overzicht.

De familiesaga begint in 2038, jaren na de Grote Verdorring. Jacinda (Jack) Greenwood werkt als gids op Greenwood Island en neemt rijke toeristen, pelgrims, mee naar de Bomenkathedraal, een zeldzaamheid. Als één van de bezoekers met een bijzonder boekje over de familie Greenwood komt opdagen, begint ze toch te twijfelen of haar naam toevallig Greenwood is of dat er meer achter schuilt.

Hout en bomen lopen als een rode draad door deze knappe familiegeschiedenis. De timmerman Liam die een uniek muziekinstrument uit hout maakt voor zijn geliefde Meena is de zoon van milieuactiviste Willow. Zij leeft op wiet, kikkererwten en zelfgeperste sojamelk. De natuur is haar geloof en ze is gelukkig in haar woonwagen. Willow is opgegroeid bij de rijke houtmagnaat Harris die tijdens de oorlogperiode Japan bevoorraadde met hout voor spoorwegen. Zijn leven is in groot contrast met dat van zijn broer Everett, die een zwerversbestaan leidt.

Doorheen het verhaal merkt de lezer dat de ene generatie zich vaak afzet tegen de andere, dat het niet altijd harmonieus verloopt. Waarom de kern van het verhaal in 1908 bij Harris en Everett ligt, wordt uitgebreid verteld. Zij nemen het meeste plaats in in het boek.

Het is moeilijk om niet te veel geheimen prijs te geven over deze vier generaties. Maar er gebeurt heel wat in Greenwood! Zoals Michael Christie in een interview aangaf, is familie meer dan een stamboom, een individuele boom. Familie is een bos waarin bomen tezamen leven en onderling communiceren. Ook in dit verhaal blijkt dat familie zoveel meer is dan bloedverwantschap.

Greenwood heeft een romantisch kantje, maar gaat ook over vijandschap en concurrentie, afgunst en allesomvattende liefde. Een fascinerend verhaal vol afwisseling!

De schrijfstijl is zeer vlot. De personages zijn knap uitgewerkt, de omgeving goed beschreven, een verhaallijn die blijft boeien,… kortom een echte aanrader! Toch moet je je aandacht er goed bijhouden tijdens het lezen, want binnen de hoofdstukken wordt nog eens over-en-weer gesprongen tussen heden en verleden.

Aanvankelijk dacht ik dat het boek meer over klimaatproblemen en natuurbehoud zou gaan. Greenwood laat wel zien hoe we generatie na generatie worden geconfronteerd met deze problemen, maar het is zeker geen belerend verhaal. Het zet wel aan tot nadenken… want de beste tijd om een boom te planten was 20 jaar geleden, de op één na beste tijd is nu!