Nostalgie

Gone with the wind. Scenario en tekeningen: Pierre Alary. Naar de roman van : Margaret Mitchell.

De roman Gone with the wind dateert van 1936, de filmversie volgde in 1939. En nu, bijna 100 jaar later, is er de graphic novel versie. Het eerste deel alvast.

Een verhaal dat al zo oud is bevat woorden, gebeurtenissen, uitspraken die nu niet meer gepast zijn. Het is schipperen wat je wel en niet overneemt als je trouw wil blijven aan het origineel, dat begrijp ik. Maar het n-woord ongegeneerd gebruiken is voor mij een no-go. Zeker zonder enige disclaimer, trigger warning of verantwoording.

Daarbuiten is dit boek een aanrader. Ikzelf zag de film (nog) niet maar mijn moeder was fan, dat weet ik. Deze getekende versie kon me (buiten bovenstaande verontwaardiging) wel bekoren. Gone with the wind gaat, net als de serie North & South (die ik wel zag wegens grote Patrick Swazey fan) over de Amerikaanse burgeroorlog. Maar in tegenstelling tot de serie heeft dit boek een vrouwelijk hoofdpersonage: Scarlett O’Hara.

Scarlett is een vrijgevochten, sterke, moedige, passionele vrouw. Iets wat nu nog steeds niet altijd wordt gewaardeerd en toen zeker niet. We krijgen een inkijkje in haar hoofd én hart, haar verlangens, passie en twijfels. Daarnaast is het ook een soort van geschiedenisles, die met alle oorlog rondom ons nog steeds actueel is. Heel boeiend.

Het verhaal en de tekenstijl zorgden ervoor dat ik dit boek in één ruk uitlas en benieuwd ben naar deel 2!