Het leven

Georges & Rita. Door Leen Dendievel.

Toen ik nog maar hoorde dat dit boek er aan kwam wist ik al dat ik het zeker wou lezen. Om verschillende redenen. Ik ben fan van Leens’ vorige boeken: Hard en (vooral) Asem (heel herkenbaar) heb ik verslonden. Het onderwerp sprak me ook heel hard aan. En toen ik de cover zag was ik ook verkocht. Het idee van een omkeerboek, met 2 verhalen, 2 kanten van dezelfde medaille, vind ik origineel en het wordt ook geweldig goed vormgeven via de cover/het kaft. Tijdens het lezen ontdekte ik nog een link met het liedje Atlantis van Kommil Foo; supertof en nog een extra reden om het te lezen.

Hoewel ik het graag gelezen heb, heb ik er ook op gevloekt. Omdat het soms zo confronterend is. Qua onderwerp (het zet je aan het denken over jezelf, je einde, je familie, je relatie) en qua herkenbaarheid (Violia zeep bijvoorbeeld). Maar dat is goed hé, een boek dat het je lastig maakt.

Georges & Rita zit vol wijsheid, inzichten, doordenkers. Het gaat over een controversieel thema en draagt zo, hopelijk, bij aan een noodzakelijke breed euthanasie-debat. Doordat het verhaal van beide hoofdpersonen apart verteld wordt, door de verhalen van de kinderen en de afscheidsbrieven, krijg je veel meer inzicht dan je in een lineair verhaal zou krijgen.

Soms is het pijnlijk, dan weer frustrerend of troosteloos maar net dat maakt het realistisch en levensecht. Jammer genoeg. Het geeft je als lezer een schop onder de kont door je een spiegel voor te houden die niet altijd flatterend is.

Naast een oproep tot waardig sterven is dit tweeluik ook een oproep om waardig en met volle goesting te leven.

Als fictie-debuut kan dit tellen. En het smaakt naar meer Dendievel, of het nu in fictie of non-fictie vorm is.