Lichtpuntjes zoeken
Gelukkig tegen de wereld. Door: Enrico Galiano.
Een vervolg op het prachtige De bijzondere woorden van Gioia; hoe cool is dat!? Ik weet nog hoe ik met dat boek op mijn eentje in de Zoomerbar zat. De zon scheen, er speelde een bandje en ik nipte af en toe van een glas heerlijke rosé; ondertussen las ik zin na zin die ik wou onderlijnen. Zinnen die prachtig geschreven waren, die me ontroerden, die een wijsheid bevatten die ik wou onthouden. Aangezien het een boek van de bib was kon dat natuurlijk niet. Dus toen Galiano Sterker dan elk afscheid schreef kocht ik mijn eigen exemplaar en onderlijnde bijna een derde van het boek.
Nu is er dus een vervolg op het verhaal van Gioia en Lo. Vervolgen zijn lastig. Je wil ze zo graag (Fleabag 3!?) maar ze houden ook een groot gevaar in omdat de magie verloren kan gaan. Dat gebeurt een klein beetje in Gelukkig tegen de wereld. Hoewel dat gevoel ook aan mij kan liggen; ik las het niet in een idyllische zomerse setting en ik zit momenteel niet zo goed in mijn vel.
Gelukkig tegen de wereld is best een zwaar boek. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden is Gioia niet echt gelukkig, verre van. Er gaan meer dingen fout in haar leven dan dat er lichtpuntjes zijn. En toch kruipt het verhaal langzaamaan onder je huid. Ook in dit boek leer je veel nieuwe, bijzondere, onvertaalbare woorden (de lijst achteraan het boek is geweldig) en de wijsheden vliegen je om de oren. Gioia’s leven loopt niet over rozen maar dat maakt het natuurlijk ook realistischer. Ik had het haar makkelijker gegund, maar ik heb er ook echt iets aan gehad, aan haar geworstel en geploeter.
Dus al bij al ben ik blij met dit vervolg (dat ook zelfstandig te lezen is). Galiano is naast docent ook een boeiende schrijver waar ik nog veel meer van wil lezen.
