Vloeiend

Drang. Door: Kate Zambreno.

Zambreno schreef het soort boek dat ik heel graag lees als, met de nadruk op als, het goed geschreven is. Indien geschreven door iemand anders is dit boek het lezen niet waard. Maar zij slaagt erin om van haar doodgewone, alledaagse worstelingen en strubbelingen iets te maken dat boeit, beklijft en raakt.

In Drang volgen we een schrijfster die worstelt om haar volgende boek geschreven te krijgen, ze zoekt afleiding in kunst en literatuur en in het dagdagelijkse leven. Dat leven is ook een aaneenschakeling van strubbels en twijfels. Wel of niet verhuizen, hoe dat te betalen, de lawaaierige Italiaanse bovenbuurman, de onophoudelijke hitte, doorlekken, nog maar eens masturberen, mailen met medeschrijvers in de plaats van gewoon verder te doen aan haar eigen boek,…

Grotendeels herkenbare dingen, te klein om een verhaal te vormen, en toch lukt het Zambreno om dat toch te doen. Als ik mijn dagdagelijkse beslommeringen in boekvorm zou uitbrengen dan leest geen kat dat. Drang deed me een beetje aan Chelsea Girls van Eileen Myles denken. Qua openhartigheid, alledaagsheid, eerlijkheid, schaamte, humor, verveling, lichamelijkheid. Myles is ook iemand die het kleine groots kan brengen.

Drang is een soort van memoir, dagboek, essay, blog én ode aan haar hondje Genet in één. Het was mijn eerste Zambreno en het smaakt naar meer!