alles hoort er en wekt verwondering en bewondering
Citaat: "De Bombay Purple in de kolf begint te koken./ Damp maakt zich los./ Ik pak het mes en snijd./ Bevrijd de kinderen uit mijn hoofd./ Ze zijn fuchiaroze en nat./ Dan sluipt de panter over de boeken deze kant op/ en hij likt mijn nek, hun bloed, begerig./ Hij neemt ze bij de keel, één voor één,/ en springt met hen de nacht in./ Het is dan dat ik besef:/ dit is geen theater meer./"
Annemarie Estor (1973) studeerde aan de universiteiten van Maastricht en Santiago de Compostela. Ze was als cultuurwetenschapper een tijd verbonden aan de Universiteit Leiden en werkt nu als redacteur bij het cultureel-maatschappelijk tijdschrift Streven.
In 2010 debuteerde ze met de dichtbundel Vuurdoorn me, die werd bekroond met de Herman de Coninckprijs voor het beste debuut. Ook voor haar volgende bundel De oksels van de bok uit 2012 werd ze bekroond met de Herman de Coninckprijs. In 2013 volgde in samenwerking met Lies Van Gasse Hauser, een woordbeeldverhaal. Het project Hauser was ook te zien in het Letterenhuis te Antwerpen.
Haar eerste bundel Vuurdoorn me is tegelijk een melodische en vrouwelijke vertaling van erotiek. De begeerte in een onbewaakt moment weet zij bijzonder knap weer te geven. Vuurdoorns zijn rozenstruiken die zich onderscheiden door hun grote, scherpe stekels. Deze populaire sierplanten bieden beschutting aan nestelende vogels en zien er mooi uit. Vuurdoorns hebben een sterke aantrekkingskracht maar ze prikken ook en dat is dan ook meteen de juiste omschrijving voor de gedichten uit deze bundel, aantrekkelijk en prikkend, dit laatste niet in de zin van verwonden maar wel eerder in de betekenis van prikkelen.
De bundel De oksels van de bok bestaat uit één lang gedicht dat een mytische vertelling bevat over een liefdesgeschiedenis tussen vrouw en een sater. De dichter gebruikt een héél zinnelijke en prikkelende taal en dat maakt van deze poëzie toch wel iets heel bijzonder. Annemarie Estor vertelt in een prachtig barok kader een heel bijzonder verhaal waar de passie uit vonkt.
En nu is er haar nieuwe dichtbundel Dit is geen theater meer met gedichten die vrij speels, passioneel en beeldend zijn . De wereld van Annemarie Estor is andermaal heel mysterieus, vreemd en ietwat zwoel. In zinnelijke gedichten beschrijft Annemarie Estor de dromen en verlangens van de mens die vaak hallucinaties en bizarre spiegelingen oproepen. Maar op de grens tussen leven en dood vallen de decors weg en dan blijkt in het natuurgeweld opeens troost te schuilen.
Estors breed uitwaaierende gedichten zitten vol prachtige zinnen waarin termen als 'taal van ijzer' en 'radio-actieve medeklinkers' voor een huiveringwekkende geladenheid zorgen. Er zit zo veel in deze gedichten en toch zit alles op zijn plaats, alles hoort er en wekt verwondering en bewondering. Gegarandeerd dat de de aandachtige lezer 'dronken van taal en knaagdieren' geld gaat zoeken om letters te versieren. Een bundel die bulkt van woordkunst.
