een stem voor alle mensen die zich tussen twee werelden bevinden

Viet Thanh Nguyen is een Vietnamese vluchteling van de tweede generatie. Hij kwam op zijn vierde aan in Amerika. In 2016 won hij de Pulitzer Prize met zijn conftonterende debuutroman De sympathisant. Toen was er al heel wat lof Nguyen voor zijn scherpzinnige stijl en uitmuntende analyse van de menselijke psyche. Zijn job als docent Amerikaanse studies en etniciteit zal hier zeker toe bijgedragen hebben. In zijn boek De vluchtelingen, een bundel van acht korte verhalen van ongeveer twintig pagina’s, komen de eerder vermelde kwaliteiten, weer heel sterk aan bod. De verhalen gaan over de ervaringen van Vietnamese vluchtelingen die in de VS terecht zijn gekomen. Uiteraard is dit een gegeven dat hem niet onbekend is gezien zijn achtergrond, want in 1975 volgde hij met zijn familie hetzelfde traject. Hij heeft in zijn eerste jaren in verschillende opvangkampen geleefd. De verhalen in De vluchtelingen zijn prachtig geschreven en ze geven een goed beeld van de cultuur van de Vietnamezen. De meeste thema’s in de verhalen in de bundel zijn min of meer universeel, maar er wordt wel gekeken met een Vietnamese blik. Elk verhaal is uniek. In minder dan geen tijd weet de auteur zijn personages een heel eigen gezicht te geven. In elk verhaal zit een geheel eigen sfeer en elk verhaal krijgt een verrassende wending. In De vluchtelingen geeft Viet Thanh Nguyen vooral een stem aan alle mensen die zich tussen twee werelden bevinden, tussen het geadopteerde vaderland en het geboorteland. Zo is er onder meer een jonge Vietnamese vluchteling die een ernstige cultuurschok oploopt als hij met twee homoseksuele mannen in San Francisco gaat wonen, over een vrouw wier man aan dementie lijdt en haar begint te verwarren met een vroegere geliefde en over een meisje in Ho Chi Minh Stad van wie het oudere halfzusje terugkomt uit Amerika en schijnbaar alles heeft bereikt wat zij nooit zal doen. De vluchtelingen is een prachtig geschreven boek over de ambities van degenen die het ene land verlaten voor het andere. Nguyen maakt een ethische keuze door de verhalen in de eerste plaats te laten vertrekken vanuit de karakters en het onzichtbare leed van de personages.