hun liefde wordt verheven tot een krachtig symbool

De profeten onderzoekt het leven van zwarte homo's op een plantage in Mississippi die onder de tot slaaf gemaakte mensen bekend staat als ‘De leegte".

Het verhaal draait om de liefde tussen Samuel en Isaiah, twee tot slaaf gemaakte jongens van 16 of 17 jaar, de een zwart, de ander paars; de een lacht, de ander is een peinzer. De twee zijn opgegroeid op De leegte en zijn al sinds hun jeugd onafscheidelijk. Ze groeiden uit tot minnaars wier romance de werking van de plantage verstoort. Deze twee personages bewegen met helderheid en lyriek en hun liefde wordt verheven tot een krachtig symbool dat niet alleen de werking van slavernij belicht, maar anderen tot actie dwingt en dodelijke geheimen, verlangens en dwaasheden onthult.

Voor Paul, de slaveneigenaar, zijn de jongens "jonge bokken" die geschikt zijn om meer slaven te fokken om op zijn plantage te werken. Ze weigeren dit te doen, maar zoeken in plaats daarvan toevlucht en plezier in hun romance, die hen een heerlijke, zij het hartverscheurende vreugde bezorgt.

De roman heeft een indrukwekkende cast van personages. Er zijn de profeten van de titel, “sprekend met de zeven stemmen”, die communiceren vanuit de wereld van de doden en proberen de tot slaaf gemaakten enige houvast te bieden. Het verhaal gaat terug in de tijd om de genealogie van Samuel en Isaiah te verkennen, die afstammen van de Kosongo mensen in een niet nader genoemd deel van Afrika. De Kosongo staan bekend om hun vloeiende opvattingen over geslacht: we ontmoeten Kosii en Elewa, mannelijke minnaars wiens geesten, zoals Samuel en Isaiah, vanaf hun geboorte verbonden waren, en die een speciale rol spelen in de wereld en gebruiken van de Kosongo.

Door middel van deze personages en hun verhalen roept De profeten door de tijd heen queer krijgers, vrouwelijke koningen, wortelvrouwen en verliefde jongens op om een lange queer zwarte geschiedenis te schilderen, een geschiedenis van opstand tegen slaverij, hunkerend naar vrijheid.

Dit is iets wat mij enorm getroffen heeft want buiten Alice Walker, James Baldwin en Toni Morrison zijn er weinig zwarte auteurs die slavernij, onderdrukking en homoseksualiteit zo recht voor de vuist en beklijvend beschreven hebben dacht ik. Dat deze denkwijze niet klopt bewijst de immense lijst van auteurs die Robert Jones JR in zijn dankwoord verwerkt