Spannend, lichtjes sarcastisch, toch heel realistisch en eerlijk

Voor de leesclub van De boekenreizigers lazen we dit keer het boek ‘Joséphine’ van Anne-Laure Van Neer. Wat typisch is voor de schrijfstijl van deze auteur is het vleugje sarcasme waarmee ze soms absurde situaties creëert. Normaal gesproken is ‘humor’ niet zo mijn ding, maar de boeken van Anne-Laure vind ik geweldig, ik ben fan van het eerste uur.

Het verhaal is gesitueerd in een woonzorgcentrum Den Groenen Hof. Net als in andere dergelijke instellingen wonen er veel mensen van verschillende pluimage, met verschillende interesses en heel diverse achtergronden. Op een of andere manier moeten ze zien samen te leven. Als ze dan afhankelijk worden van hulp voor heel veel dingen, is het leven soms niet zo leuk.

De moderne geneeskunde kan heel veel maar dat heeft ook een keerzijde. Oudere mensen willen daarom vaak zelf bepalen wanneer het genoeg geweest is. En daar hebben een aantal bewoners iets op gevonden. De tuin! Huh? Ja, het is een beetje een bijzondere tuin…

De bewoners kweken er onder andere belladonnabesjes, taxusbessen en oleander. Ja? Dat zijn bijzonder giftige besjes en planten… iedere adept van Agatha Christie weet dat. Maar omdat die kennis ook weer in de annalen van de vergetelheid verdwijnt, heeft het management van het wzc niets door en zijn ze allang blij dat ‘de oudjes’ iets te doen hebben.

De leden van de Thanatosclub hebben schriftelijk vastgelegd wanneer het voor hen genoeg geweest is, en dat is voor iedereen weer anders. Ze kiezen ook de manier waarop ze dit ondermaanse willen verlaten. Muffins met belladonna? Check. Toch liever zandkoekjes? Kan ook.

En dan komt het drama! De tuin moet verdwijnen want er moeten plaatsen gecreëerd worden voor meer ‘bewoners’. Maar dat is buiten de waard, alias Joséphine gerekend. Ze onderneemt actie! De tuin moet blijven.

Hilarische toestanden. Hilarisch ja, maar er is altijd een ernstige, een beetje navrante ondertoon. Hoe ga je met mensen om die in hun laatste levensfase zitten en die misschien ook zelf wel willen beslissen hoe het verder moet en wanneer het stopt? Dan doet Anne-Laure waar ze erg goed in is, ze schrijft een verhaal waar je soms zit te proesten van het lachen om dan nadien te denken : ‘ja, maar toch, het is wel een probleem’. Een vleugje sarcasme waar het kan, maar ze wordt nooit respectloos. Het wordt nooit kwetsend. Dat vind ik bijzonder knap.

Voor iedereen die graag een goed verhaal leest, die nog op zoek is naar een boek voor deze zomer, heb ik één goede raad: Joséphine!