Op stap met vier bejaarde speurneuzen

Vanochtend heeft de moordclub (op donderdag) een echte casus. Niet alleen vergeelde pagina’s met vlekkerig typoscript uit een andere eeuw. Een echte casus, een echt lijk en, ergens daar in de buurt, een echte moordenaar.

BBC-presentator Richard Osman heeft me een paar avonden leesplezier bezorgd met zijn debuut De moordclub (op donderdag), een vermakelijk verhaal over vier bejaarde speurneuzen!

In het zaaltje van een idyllisch gelegen luxe-seniorendorp in Engeland, met in het middelpunt een oud klooster, komen op donderdag Elizabeth, Joyce, Ibrahim en Rob samen om oude moorddossiers te herbekijken. En misschien ook wel op te lossen? Deze club was oorspronkelijk opgericht door Penny, vroeger inspecteur bij de politie, en Elizabeth. Als Penny naar het aangelegen verpleegtehuis moet verhuizen wegens gezondheidsproblemen wordt bewoonster Joyce aangesproken door Elizabeth. Of zij misschien iets van steekwonden, verzorging en doodbloeden kent? Natuurlijk! De kennis van Joyce, vroeger verpleegster, wordt erg gewaardeerd en al snel is ook zij een volwaardig lid van deze bijzondere club. Ron, een beroemde vakbondsleider, en Ibrahim, gewezen psychiater, zijn al langer vaste waarden.

De typische karaktertrekken van de vier leden zijn goed uitgewerkt, je leert die speurneuzen snel kennen!

Joyce houdt de lezer goed op de hoogte door de aantekeningen in haar dagboek te delen. Soms nuttige informatie, soms gewoon gedachtenkronkels of amusante opmerkingen. Je voelt je als lezer rechtstreeks aangesproken door haar.

De stoffige oude moorddossiers uitpluizen is best fijn, maar het wordt pas echt spannend als er een moord in de omgeving van het seniorencomplex plaatsvindt. Tony Curran, de businesspartner van de gekende en rijke vastgoedmakelaar Ian Ventham, is het hoofd ingeslagen met een moersleutel. En naast het lijk werd een interessante foto achtergelaten.

Eindelijk kan het speurteam nu écht aan het werk. Tony en Ian Ventham zijn hen zeker bekend, omdat ze bouwplannen hadden die betrekking hebben op het grondgebied van de rusthuisbewoners. Maar hebben die plannen iets met de moord te maken?

Op een slinkse en grappige manier weet de moordclub de plaatselijke politie te overtuigen om informatie onderling te delen. Ze zijn echt niet te onderschatten, die oudjes! Hoofdinspecteur Chris en agente Donna zijn het niet altijd eens met de werkwijze en denkwijze van de speurneuzen, maar uiteindelijk hebben ze elkaar toch wel nodig en ontstaat er een bijzondere samenwerking.

Alsof dit nog niet spannend genoeg is, gebeurt er een tweede moord op klaarlichte dag onder de ogen van de rusthuisbewoners! Ook weer geen onbekende!

‘We waren dus allemaal getuige van een moord,’ zegt Elizabeth. ‘Wat fantastisch is, dat hoef ik niet te zeggen.’

Er wordt gespit in het verleden van hun verdachten. Zoveel mensen die een motief hebben voor de moorden! Een pater, een gewezen bokser, zelfs een bewoner van het tehuis en vele anderen passeren de revue!

Richard Osman heeft niet enkel een fijne detective geschreven. Hij gaat ook de confrontatie aan met de ongemakken van het ouder worden. Vergeetachtigheid, blijven hangen in herinneringen, eenzaamheid,…. Het is mooi hoe de auteur dit in zijn verhaal verwerkt.

In het eerste deel van het boek maakt de lezer vooral kennis met de leden van de moordclub en de perikelen van de vastgoedmakelaar. Het tweede gedeelte is meer chaotisch. De duik in het verleden van zoveel personages was soms verwarrend en ging uiteindelijk in een snelvaart naar de ontknoping, die voor de alerte lezer eigenlijk geen grote verrassing is.

De vele verwijzingen naar Engelse tv-series heb ik aan me voorbij laten gaan. Ik ben er helemaal niet zo bekend mee, maar voor de insiders is het waarschijnlijk wel boeiend.

Ik geef graag 3,5 sterren aan dit boek. Een gezellige en sympathieke detective met vier speurneuzen die mij wel konden charmeren.