Groots verhaal door de grootheid van de natuur

Mélissa Da Costa zal eeuwig verbonden worden met de bestseller Al het blauw van de hemel. Haar tweede roman De dagen die komen (Les lendemains) kan je niet vergelijken met de voorafgaande hype. Het verhaal blijkt veel kleiner, figuurlijk en letterlijk. Waar Al het blauw van de hemel 636 bladzijden telt, zijn er hier maar 281. Waar je in de hype op roadtrip vertrok, blijf je in De dagen die komen op één enkele plek: een afgelegen huis in Auvergne.

De dagen die komen is een rouwboek . De schrijfster weet een fictief verhaal zeer waarachtig neer te pennen. Emoties zoals gemis, pijn en verdriet blijven overeind, maar ook de eenzaamheid rond rouw schuwt de schrijfster niet. Net zoals in haar vorig boek geniet je van de eenvoudige schrijfstijl die prachtige natuurbeschrijvingen neerzet. Een zonnetje is bij Da Costa een ‘zon met warme zonnestralen’, bloemen worden ‘weelderige witte sterrenbloemen’. De lezer geniet van de sfeer rond het kleine huisje. Gaandeweg wordt het koude huisje een warme thuis, zonder dat de schrijfster lange zinnen of moeilijke woorden nodig heeft. Hoedje af voor de vertalers Anne van der Straaten en Els Dekker. De dagen die komen, fictie vergoten met échte emoties. Mag je haar hype vergelijken met De dagen die komen? Nee. Haar tweede verhaal leest groots door de grootheid van de natuur.

'Het is zelfgeknutseld geluk, maar geluk blijft het.'