Ik ken een berg die op me wacht

Ik ken een berg die op me wacht gaat over wat we in de huidige tijd allemaal wel eens missen, namelijk de verbinding met de natuur en dus onszelf.

Alma, een veertigjarige vrouw, die in een woonboot op de Amstel woont, verlangt ernaar om naar de rivier Aras in Iran te reizen. De rivier die ze kent van de liedjes van haar dementerende grootmoeder.

Sholeh Rezazadeh vertelt twee verhalen die de rivieren Aras en Amstel door haar lieten stromen en geeft ze een stem.

Moeiteloos kwam ik al lezend bij mijn stille zelf, mijn innerlijke rivier. Daar waar universele, eeuwenoude verhalen in je leven. Daar waar je minder last hebt van de mensen die zich om en rond je bewegen zonder je aan te kijken.

Het gevoel van in deze fluwelen armen te zijn zal nooit veranderen zegt Alma. De rivier is niet zo onbetrouwbaar als de warmte en de kilheid van mensen. Mensen die van je houden zolang je warm en helder bent en onverschillig aan je voorbij trekken op je koude en donkere dagen.

Het is een ode aan de schoonheid en kracht van de natuur.
Naast de rivier, de bomen, de bergen en de dieren bevolken ook warme en kleurrijke personages het verhaal. Mijn persoonlijke favoriete personage is Ipek, een oude vrouw, die dromen van bomen vangt en er tapijten van weeft om de bomen te beschermen tegen de koude.

Het boek gaat ook over afscheid nemen, over de liefde en veranderingen in onszelf, rond ons en op aarde. De dood is dan ook onvermijdelijk....